Ioanna Papadopoulou
Και θα συνεχίσουν τα ίδια και τα ίδια για χρόνια ακόμα.
Αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.
Παντού τα ίδια. Στην Αθήνα, στην επαρχία παντού.
Τις ημέρες των διακοπών μας, ξεκινάει ο άντρας μου να πάει
στην παραλία με τον τετράχρονο γιο μας κι εγώ θα Ακολουθούσα μετά.
Ξεκινάει λοιπόν με το μπαστούνι από το ένα χέρι και το παιδί
από το άλλο. Για να κατέβεις στην παραλία, πρέπει να περπατήσεις σε ένα
τπεζοδρόμιο μια σταλιά Που ίςα χωράνε δύο άτομα. Το πεζοδρόμιο κάποια στιγμή
ανοίγει γιατί έχει ένα καφέ και εκεί πάνω στο πεζοδρόμιο, κάθετα παρκαρισμένο
αυτοκίνητο! Ο άντρας μου λοιπόν δύο πράγματα έπρεπε να κάνει. Ή να βγάλει φτερά
και να πετάξει πάνω από το αμάξι, ή να κατέβει μαζί με το παιδί στην εθνική
Κορίνθου Επιδαύρου. Ο οδηγός προφανώς η ακόμα δεν είχε προλάβει να βγει απ’ το
αμάξι, η είχε μπει για να φύγει και ήταν μέσα στο αυτοκίνητο. Ο άντρας μου του
φώναξε. Του μίλησε και ο οδηγός είχε άμεση αντίδραση. Έκλεισε το παράθυρο για
να μην ακούει. Δε μπήκε καν στον κόπο να δικαιολογηθεί. Τον ζάλισε κιόλας και
έκλεισε το παράθυρό να μην τον ακούει πρωί πρωί.
Έτσι λοιπόν έχουν τα πράγματα. #ΑμεΑεφημεριδα
Γράφει η Λίζα Δράκου
Το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου θανάτου.
ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ;
Πριν μερικά χρόνια στην Σόλωνος, απέναντι από τη νομική, ένα
ΑμεΑ με κινητική αναπηρία, κινήθηκε ξαφνικά στον μέσον του δρόμου με το
ηλεκτρικό του αμαξίδιο. . Από καθαρή τύχη δεν χτυπήθηκε από το λεωφορείο της
γραμμής που ερχόταν πίσω του. Ήμουν μπροστά στο περιστατικό και μιας και
διέθετα κάποιες λίγες σχετικές γνώσεις, γνώριζα ότι με το ηλεκτρικό αμαξιδιο,
δεν έπρεπε να κινηθεί σε αυτόν τον δρόμο.
-Μα τι κάνεις του ούρλιαξα; Θες να σκοτωθείς;
Ήταν ένα νέο παιδί θυμάμαι, που γύρισε, με κοίταξε και μου
είπε χωρίς παράπονο, χωρίς ένταση, με το σβησμένο βλέμμα αυτού που έχει
αποδεχτεί τη μοίρα του.
-Πού να πάω; Εγώ, πού να πάω;
Γύρισα γύρω και είδα ότι το πεζοδρόμιο από τη μια πλευρά
ήταν κατειλημμένο από τραπεζοκαθίσματα, από την άλλη τόσο στενό που μετά βίας
χωρούσε πεζός. Και δίπλα ακριβώς από το πεζοδρόμιο,όπου επίσης θα μπορούσε να
κινηθεί νομίμως , ήταν παρκαρισμένα (παρανόμως) δεκάδες μηχανάκια.
Αυτό το ΕΓΩ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ με χτύπησε σαν εκκένωση.
Δεν υπήρχε χώρος για αυτόν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε
αυτήν την πόλη. Δεν του είχαμε αφήσει χώρο. Τον πετάξαμε στη μέση του δρόμου,
απροστάτευτο. Η Προσβασιμότητα είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα στη χώρα μας.
Μπορεί για το πρόσφατο περιστατικό στη Βάρκιζα να πει κανείς
ότι φέρει ευθύνη ο ΑμεΑ; Ναι, τυπικά κακώς βρέθηκε σε δρόμο ταχείας
κυκλοφορίας. Το ερώτημα όμως είναι, του είχαμε επιτρέψει να μην βρεθεί; Γιατί η
σωστή έκφραση εν προκειμένω, δεν είναι βρέθηκε. Είναι τον πετάξαμε. Δεν του
αφήσαμε κανένα περιθώριο να κυκλοφορήσει, να πάει βόλτα τα σκυλάκια του, να
υπάρξει.
Είναι σπαρακτική η εικόνα που κυκλοφορεί, με τον άνθρωπο
μπροστά και τα δύο ζωάκια να ακολουθούν. Αλλά και που κλάψαμε, τι έγινε; Αύριο
πάλι στο πεζοδρόμιο θα παρκάρουμε, πάλι θα αφήσουμε το αυτοκίνητο σε θέση ΑμεΑ
γιατί "1 λεπτό κι επιστρέφω, πώς κάνεις έτσι;" Αύριο πάλι θα κάνουμε
ηλιοθεραπεία πάνω σε κάποιο seatrac ή τσουλήθρα με το βλαστάρι μας, γιατί παιδί
είναι μωρέ. Αύριο θα ξανακατεβάσουμε την Μαρία-Ιωάννα από το λεωφορείο, το ταξί
κλπ γιατί μας ενοχλεί ο σκύλος-οδηγός της.
Δεν σας θέλουμε στον κόσμο μας.Δεν υπάρχει χώρος για σας Η
ευαισθησία μας, σταματά σε μερικά λάικ. Αύριο θα σας κλέψουμε τη θέση
στάθμευσης, θα σας κλείσουμε την διάβαση, θα σας πούμε να πάρετε το αυτιστικό
παιδί σας και να πάτε σπίτι, θα σας αποκλείσουμε απ'όπου μπορούμε.
Ενοχλείτε.
Περισσεύετε
Την ίδια ώρα θα χειροκροτήσουμε τον τάδε αρμόδιο που θα
βγάζει λογύδρια περί συμπερίληψης .
Αυτοί είμαστε. Τον άνθρωπο στη Βάρκιζα όλοι μαζί τον δολοφονήσαμε Έγκλημα εκ προμελέτης.... Με την συνεργία όλων μας και με την ευγενική(!) χορηγία των ελεγκτικών και συμβουλευτικών μηχανισμών της πολιτείας. #ΑμεΑεφημεριδα
