Παπαχελάς: Αν η Ευρώπη θέλει δική της άμυνα θα περικόψει
κοινωνικές δαπάνες!
Βασίλης Σκουρής
Ο διευθυντής της «Καθημερινής» λέει αλήθειες, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου.
Αν η ΕΕ θέλει να περικόψει κοινωνικές της δαπάνες για τις
οποίες είναι δικαιολογημένα πολύ περήφανη.
Ο Αλέξης Παπαχελάς, διευθυντής της εφημερίδας «Η Καθημερινή»
λέει αλήθειες. «Το πρόβλημα είναι πως η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε καίρια
διλήμματα. Καλώς ή κακώς, πρέπει να εγκαταλείψει μερικές από τις αξιοζήλευτες
ιδιότητές της και να πλησιάσει περισσότερο το αμερικανικό μοντέλο. Αν θέλει να
αποκτήσει σοβαρή δική της άμυνα, πρέπει να περικόψει τις κοινωνικές δαπάνες,
για τις οποίες είναι, δικαιολογημένα, πολύ περήφανη», αναφέρει χαρακτηριστικά
στο άρθρο του στο φύλλο της εφημερίδας την Τρίτη. Επιπλέον, προσθέτουμε,
ενδέχεται να μην περιλαμβάνεται η χώρα στην εξαίρεση των στρατιωτικών δαπανών
από τον υπολογισμό του ελλείμματος καθώς στον συγκεκριμένο τομέα είναι μεταξύ
εκείνων που στο ΝΑΤΟ διεκδικούν το ...αργυρό μετάλλιο. Συνεπώς οι πολίτες της
Ελλάδας θα κληθούν να βάλουν περισσότερο βαθιά το χέρι στην τσέπη.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ:
Η Ιστορία βιάζεται, η Δημοκρατία όχι. Αυτό είναι ένα από τα
βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Ευρώπη. Δείτε για παράδειγμα
τι συμβαίνει στη Γερμανία, την πιο σημαντική χώρα της Ε.Ε. Οι εκλογές της
Κυριακής ανέδειξαν τον επόμενο καγκελάριο και τα βλέμματα όλων είναι στραμμένα
πάνω του. «Η τελευταία ελπίδα της Ευρώπης». «Θα μπορέσει ο Μερτς να σώσει την
Ευρώπη;» είναι μερικοί από τους χαρακτηριστικούς τίτλους των τελευταίων ημερών.
Ούτε και ο ίδιος έχει βέβαια κρύψει πόσο δύσκολη είναι η αποστολή του,
τονίζοντας πως η Ευρώπη «βρίσκεται πέντε λεπτά πριν από τα μεσάνυχτα».
Οι
εξελίξεις τρέχουν. Τις επόμενες εβδομάδες θα ληφθούν κρίσιμες αποφάσεις για την
Ουκρανία, που θα καθορίσουν ταυτόχρονα και τη νέα εποχή στις σχέσεις ΗΠΑ -
Ευρώπης. Ο Πούτιν δεν έχει να δώσει λογαριασμό σε κανέναν για τις αποφάσεις
του. Η έννοια της διαβούλευσης ή των δικλίδων ασφαλείας δεν υπάρχει στο σύστημά
του. Ο Τραμπ έχει θεωρητικά, αλλά προς το παρόν λειτουργεί σαν να μην υπάρχουν
θεσμικές δικλίδες, καθώς το Κογκρέσο και το αμερικανικό κατεστημένο
παρακολουθούν σαστισμένοι το πώς ξηλώνει την εξωτερική πολιτική 80 ετών. Ο
σχηματισμός κυβέρνησης στη Γερμανία θα πάρει αρκετό καιρό. Ο φιλόδοξος στόχος,
που ακούγεται κάπως αστείος για τα δεδομένα, είναι να έχει ολοκληρωθεί έως το
Πάσχα. Το εκτενέστατο συμβόλαιο επί του οποίου θα βασιστεί θα περιέχει άπειρες
προβλέψεις και συμφωνίες που θα λειτουργούν σαν ένας πολύ στενός «κορσές» στη
λήψη αποφάσεων. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει βέβαια.
Το πρόβλημα είναι πως η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε καίρια
διλήμματα. Καλώς ή κακώς, πρέπει να εγκαταλείψει μερικές από τις αξιοζήλευτες
ιδιότητές της και να πλησιάσει περισσότερο το αμερικανικό μοντέλο. Αν θέλει να
αποκτήσει σοβαρή δική της άμυνα, πρέπει να περικόψει τις κοινωνικές δαπάνες,
για τις οποίες είναι, δικαιολογημένα, πολύ περήφανη. Αν θέλει να γίνει
οικονομική υπερδύναμη, πρέπει να αποκτήσει ενιαία αγορά κεφαλαίων, να
σταματήσει να είναι ο υπερρυθμιστής του πλανήτη χωρίς να παράγει υπεραξία σε
τεχνητή νοημοσύνη και νέες τεχνολογίες και να μειώσει δραστικά τον επεκτατισμό
της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Μπορεί να τα κάνει αυτά με τη στήριξη των
ευρωπαϊκών κοινωνιών και χωρίς να ωθεί τους πολίτες στα άκρα; Υπάρχουν ηγέτες
στην Ευρώπη σήμερα που μπορούν να τη σπρώξουν μπροστά, αλλά χωρίς να χάσουν τη
στήριξη των ψηφοφόρων τους;
Ο Τραμπ μας έκανε τη χάρη να μας ταρακουνήσει εδώ στην Ευρώπη και να μας υπενθυμίσει ότι δεν μπορούμε να είμαστε πλέον τα κακομαθημένα παιδιά του πλανήτη. Αγριο, βάρβαρο, απαίσιο. Είναι όμως η πραγματικότητα. Η Ιστορία τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν συγχωρεί πια αδράνειες και καθυστερήσεις. Οι Δημοκρατίες αρέσκονται στην αδράνεια και ζουν με καθυστερήσεις, αλλά από την άλλη είναι –υποτίθεται– ο λόγος που η Δύση έχει κυριαρχήσει σε δύσκολες συνθήκες τους τελευταίους αιώνες. Αυτή η βασική μας πεποίθηση θα δοκιμαστεί τώρα.
