Tasos Merkouris, προβολή ιστορίας
Μαρία Παππά
"Αγγίζοντας την αμφιλύκη"" είναι το νέο
βιβλίο του Έλληνα Hawking, του Τάσου Μερκούρη.Του ανθρώπου που δεν έχει τη
δυνατότητα καμμιάς κίνησης σχεδόν, από πολύ
νεαρή ηλικία.Ενός ανθρώπου με ακίνητο και αδύναμο κορμί αλλά με φωτεινό
μυαλό, βαθιά πίστη,αποφασιστικότητα για ζωή
και λυρικότατη γραφή.
Μετά το " Σπασμένο ψηφιδωτό. Μια αυτοβιογραφική αναφορά
" ο συγγραφέας έρχεται να μας μιλήσει μέσα από μια σειρά διηγημάτων για
" Ιστορίες του βίου" με τον γενικό τίτλο " Αγγίζοντας την
Αμφιλύκη". Όπου αμφιλύκη: (Ετυμολογία: [<αρχ. ἀμφιλύκη
(νύξ) < πρόθ. ἀμφί + *λύκη "φως"])
το ημίφως πριν από
την ανατολή ή τη δύση του ήλιου (είδεν εκεί που, εις την αμφιλύκην του
νυκτώματος, εν μικρόν μονοπάτι (Α. Παπαδιαμάντης).
Ο Τάσος κληρονόμησε το άγονο χωράφι της αναπηρίας από τη
γέννηση του. Μόνιμος σύντροφος του το αναπηρικό καροτσάκι. Συγκλονίζει η
προσευχή του με την οποία κλείνει το πρώτο του βιβλίο, αναφερόμενος στην
Παναγία. " Όταν θα είμαι στην άλλη
διάσταση της ζωής, την μη υλική, και την ώρα που Εσύ θα υψώνεις τα χέρια
ικετευτικά προς τον Υιό Σου και στοργικά προς τα πλάσματα Του,επίτρεψέ μου να
κατεβαίνω από το καροτσάκι. Να κατεβαίνω και να κάθομαι γονατιστός, με σκυμμένο ως το στήθος το κεφάλι κρατώντας
αναμμένο ένα κερί! Να στέκομαι εκεί για όση ώρα Εσύ θα παρακαλάς για τους
άδικος,για τους αγνώμονες, για τους άπληστους,για τους ακρατείς, για τους
άπιστους,για τους ράθυμους στην προσευχή και δραστήριους σε ποικίλους
λογισμούς.. Για τους ωραίους του κόσμου και γυμνούς για το Θεό. Κάτω από το
καροτσάκι,την ώρα της δέηση Σου, γιατί με εμπόδισε να κάνω πράξη, πολλά από
αυτά.Και το αναμμένο μου κερί να καίγεται, γιατί όλα και τα "εν δυνάμει
και τα εν ενέργεια " συγχωρούνται.
Ο Τάσος έζησε μια πολλή δύσκολη ζωή, που πάλευε και παλεύει
με σωματικά, ψυχικά,κοινωνικά εμπόδια και επιβεβαιώνει καθημερινά το λόγο του
Απ. Παύλου ότι " η δύναμις εν ασθένεια τελειούται". Η ζωή του όλη
πάρα τις δυσκολίες και τη βαρυχειμωνιά κρύβει μια Αναστάσιμη άνοιξη. Ο Θεός του έδωσε ένα κακοψημένο
χωμάτινο δοχείο, όπως γράφει ο ίδιος,αλλά του φύτεψε ένα δυνατό σπόρο ζωής.Μιας
ζωής δυσκολιών αλλά μιας διαρκούς αυγής,που ξέρει ότι το σκοτάδι είναι μια
προσωρινή παύση φωτός. Το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Σπασμένο ψηφιδωτό
" πέρα από την καταγραφή ενός σκληρού προσωπικού αγώνα, αποτελεί
ευχαριστεία στους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα του.Γι' αυτό και το αφιερώνει σε
κείνους που έμπρακτα απορρίπτουν το " άνθρωπον ουκ έχω". Είναι οι
άνθρωποι που αισθάνονται ότι όλοι είμαστε μέλη του καταπληγωμένου Σώματος του
Χριστού. Εκείνου που δεν έχει "είδος " ούτε "κάλλος".Αποτελεί
και μια καταγγελία ωστόσο για την ελλειπή παρουσία της Πολιτείας και την ισχνή ανταπόκριση της
στη φωνή των ατόμων με αναπηρία.
Στο δεύτερο βιβλίο του "Αγγίζοντας την αμφιλύκη " αποκαλύπτει κομμάτια της ψυχής του. Δεν φοβάται να τσαλακωθεί, δεν κρύβει τις σκέψεις του για το πόσο δοκιμάζεται κάποιος στις δικές του Μεγάλες Παρασκευές.Ωστόσο αν θέλει κάπου να μείνει είναι στην αγάπη του Θεού. Σταυρώνεται, χάνεται, πονάει αλλά εκεί μένει.Ζει το μοναξιά του Εσταυρωμένου προσδοκώντας Ανάσταση.Αποκαλύπτει κομμάτια της ψυχής του και ταυτόχρονα φανερώνει πρόσωπα - προστάτες των αδυνάτων,αν και " αδύνατοι " και οι ίδιοι . Πρόσωπα που πέρασαν από το καμίνι του πόνου και της ασθένειας, άνθρωποι βασανισμένοι από τη σκληρή καθημερινότητα.Κρίνει την επιφανειακή θρησκευτικότητα,που γίνεται ένα φολκλορικό πανηγύρι και αναφέρεται σε ένα Χριστό, που δεν έχει τόπο ούτε στην Εκκλησία Του.Αναρωτιέται για την αξία της θεολογικής γνώσης, όπως εκφράζεται μέσα από τα πτυχία. Παρά το γεγονός ότι τη σπούδασε και αρίστευσε σε αυτή, μέσα από τη ζωή του ασκητή της Λέρου , μας μιλάει για μια γνώση που για να μην γίνεται απλή ηχορύπανση οφείλει να συνοδεύεται από αντίστοιχη βιωτή,μακριά από τα φώτα της αυτοκαταξίωσης. Ο συγγραφέας ξέρει πολύ καλά Θεολογία , όχι μόνο γιατί την σπούδασε, αλλά γιατί νοηματοδοτεί τη ζωή του μέσα από αυτή. Μέσα από τους ήρωες των διηγημάτων του, μας υπενθυμίζει ότι χρειάζεται να διαθέτουμε " γρήγορο νου, σώφρονα λογισμό, καρδιά νήφουσα". Λάτρης της γραφής του κοσμοκαλόγερου Παπαδιαμάντη, έξη από τα διηγήματα του επαναλαμβάνονται στη γλωσσικό τρόπο του Παπαδιαμάντη. Φίλε Τάσο!! Φορτώθηκες ένα βαρύ Σταύρο και σε συνθήκες δύσκολες διεκδίκησες και κέρδισες τη θέση που σου αξίζει στη γνώση. Την επιστήμη, την εργασία, την κοινωνική παρουσία. Δίπλα σου στάθηκαν πολλοί βοηθοί και Κυρηναίος της ζωής σου η αγαπημένη σου σύζυγος, η Αλίκη.Έζησες κάθε μέρα στο φως της αυγής και ταυτόχρονα του δειλινού. Ο Θεός πέρα από τα άλλα θαύματα Του, σου χάρισε χρόνο που ξετυλίγεται σκορπίζοντας άρωμα λιβανιού που σε κάνει να ξεχνάς τη γεύση της αγριαψιθιάς, όπως λες.Κάθε μέρα και ένας σκληρός αγώνας. Κάθε μέρα όμως μοσχοβολάει άνοιξη και Ανάσταση!!ΖΕΙ ΚΥΡΙΟΣ!! Σε ευχαριστούμε Τάσο!!! Υ.Γ. Και τα δύο βιβλία είναι έκδοση της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών και στην Πάτρα τα βρίσκει κανείς στο Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία
