Αφιέρωμα στο Βαγγέλη Δεωνά
Του Μανώλη Μπασιά
Ο Βαγγέλης Δεωνάς και αυτός μέλος του Φάρου έφυγε από κον΄τα μας την 1.3.2017 και αυτός σε ηλικία 87 ετών. Γεννήθηκε στον Πειραια αλλά καταγόταν από τη Σαντορίνη. Ήταν συμμαθητής και φίλος με τη Λιλή Φενερλίδου. Ήταν κορυφαίος μουσικός του χώρου μας, άριστος γνώστης της ευρωπαϊκής και της βυζαντινής μουσικής. Έπαιζε όλα τα όργανα, βιολί, μπουζούκι, κιθάρα, πιάνο κλπ. σε πολλά κέντρα και συνόδευσε τους μεγαλύτερους τραγουδιστές.
Στην εισαγωγή της εκπομπής του Πάνου Γεραμάνη ακούγονταν για πολλά χρόνια από τη ραδιοφωνία της ερτ να παίζει πιάνο.
Προ καιρού άκουσα την ομιλία ενός μουσικού που κατασκεύαζε φλογέρες. Όταν τον ρώτησαν ποιος ήταν ο δάσκαλός του, χωρίς να ξέρει ότι εγώ είχα πρόβλημα όρασης, απάντησε στο ακροατήριο: Δάσκαλός μου είναι ο Βαγγέλης Δεωνας.
Ήταν όμως και σπουδαίος ψάλτης και άριστος γνώστης και λάτρης της βυζαντινής μουσικής. Μετά τα ξενύχτια των κέντρων για πολλά χρόνια κατ' ευθείαν πήγαινε στην Εκκλησία να ψάλει. 31 χρόνια έψαλε σε Εκκλησία της Υπαπαντής στην Πηγάδα του Πειραια και όταν οι Άγιοι Απόστολοι Τζιτζιφιών ζήτησαν ψάλτη, μέτα το δάσκαλο Σταύρο Πέτσαλη και το Γιώργο Καλεσάκη, τότε τους διαδέχθηκε εκεί ο Βαγγέλης, όπου τελείωσε την ψαλτική του σταδιοδρομία λίγο πριν το θάνατό του. Για ένα διάστημα διηύθυνε τη βυζαντινή χορωδία του Εθνικού Συμβουλίου Τυφλών Ελλάδος (ΕΣΤΕ) και την είχε οδηγήσει σε επιτυχείς εμφανίσεις. Θυμάμαι συναυλία της χορωδίας υπό τη διεύθυνση του στην κατάμεστη αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου Παρνασσός με την παρουσία πολλών επισήμων. Η συναυλία αυτή ήταν ιδιαίτερα επιτυχής.
Στις λέσχες του Φάρου μας διασκέδαζε με τη μουσική του και το τραγούδι του, αφού ήταν τενόρος και είχε σπουδαία φωνή. Λίγους μήνες πριν με τρεμάμενο χέρι έπαιζε πιάνο να διασκεδάσει τους συναδέλφους που μαζεύονταν στη λέσχη και που οι περισσότεροι ήταν νεοτυφλωθέντες και στηριζόταν έτσι στη νέα πραγματικότητα, της αναπηρίας τους που καλούνταν να αντιμετωπίσουν. Πριν από λίγα χρόνια ο τότε πρόεδρος του Φάρου Κώστας Κολόκας τον είχε τιμήσει, όπως του άξιζε, απονέμοντας του βραβείο για την προσφορά του στη μουσική.
Ο Θεός τον αξίωσε να έχει μια πολύ καλή σύζυγο τη Σταυρούλα με την οποία απέκτησε δυό καλά παιδιά τον Αβέρκιο που είναι και αυτός μεγάλος ουσικός και το Γιάννη. Ήταν υπερήφανος για τα παιδιά του και τα εγγόνια του, που τα καμάρωνε.
Το 2007 χήρεψε αφού έχασε τη σύζυγό του γεγονός που τον λύπησε πολύ. Η οικογένειά του όμως, τα παιδιά και η αδελφή του Ελένη του συμπαραστάθηκαν και τον στήριξαν πολύ.
Μέχρι το τέλος της ζωής του επισκεπτόταν το Φάρο στις λέσχες τις Δευτέρες και τη βιβλιοθήκη παίρνοντας βιβλία braille να διαβάσει.
Εκείνο που αγαπούσε πολύ ήταν τα ψαλτικά βιβλία, αφού έψελνε ακόμα λίγους μήνες πριν το θάνατό του, όσο οι φυσικές δυνάμεις του το επέτρεπαν, κατά τη φράση του ψαλμού <Ψαλώ τω Θεώ μου έως υπάρχω>.
Κλείνω το αφιέρωμά μου στο Βαγγέλη Δεωνά με την ευχή να γίνει ψάλτης του Θεού στον κόσμο τον απάνω, όπως το τραγούδι <η προσευχή του ψάλτη> λέγει, που και ο ίδιος τραγουδούσε:
Θεέ μου σε παρακαλώ, όταν θε να πεθάνω
να* ξαναγίνω ψάλτης σου, στον κόσμο τον επάνω.
Γιατί οι ψάλτες ειν, τ' αηδόνια που σε υμνολογούνε,
απ τη γη τους διάλεξες, να σε δοξολογούνε. (δις)
