Γκαβέλας: Θέλω να με κάνετε χρυσό Ολυμπιονίκη
Στέλλα Στυλιανού
Ο χρυσός παραολυμπιονίκης στο Τόκιο στα 100 μέτρα μιλάει για
τον αθλητισμό, τη ζωή του, τη σπάνια πάθησή του και αποκαλύπτει τι ζήτησε από
τον προπονητή του την πρώτη ημέρα που γνωρίστηκαν
Θανάσης Γκαβέλας, ετών 22. Χρυσός παραολυμπιονίκης στο Τόκιο
στα 100 μέτρα, με τον χρόνο του να αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ. Οταν δεν τρέχει
για κάποιον αγώνα, κάνει βόλτες με γρήγορα αυτοκίνητα παρέα με τον αδερφό του ή
τρελαίνεται να μαγειρεύει υπό τις οδηγίες του άλλου του αδερφού.
Η απώλεια της όρασής του δεν αποτέλεσε ποτέ εμπόδιο γι’
αυτόν, το ξεπέρασε, με την ίδια ταχύτητα που τρέχει στους αγώνες του. Εχει πάρει
το πτυχίο του στην Ψυχολογία και σκέφτεται πότε θα συνεχίσει το μεταπτυχιακό
του. Επί του παρόντος βέβαια ο στόχος του είναι να επιστρέψει από το Παρίσι με
ένα μετάλλιο.
Φτάνω νωρίτερα στο ραντεβού μας. Aναζητώ το ιδανικό σημείο
για τη συνομιλία μας, όταν εμφανίζεται στην καφετέρια ένας νέος χαμογελαστός,
εντοπίζει αμέσως τη θέση μου, μπαίνει με γοργό βήμα και έρχεται προς το μέρος
μου με τη βοήθεια του μπαστουνιού του -λόγω της νόσου Στάργκαρντ, η οποία έχει
ως αποτέλεσμα την προοδευτική μείωση της όρασης. Αποπνέει αισιοδοξία,
καθαρότητα, τόλμη. Τα κορίτσια στο ταμείο τον χαιρετούν εγκάρδια και ο ίδιος
-πιο συγκρατημένα- ανταποδίδει.
«Τρέχω για να κερδίσω πάντα»
«Συγγνώμη που άργησα» λέει με βιασύνη και επιμένει να με
ρωτάει τι να μου φέρει να πιω. Σηκώνομαι για να φτάσω το ταμείο, όμως
προπορεύεται και δίνει την παραγγελία μας. «Εγώ δεν πίνω ποτέ καφέ», παίρνει
έναν φυσικό χυμό και κατευθυνόμαστε στο τραπέζι.
Στους Παραολυμπιακούς στο Τόκιο πήρε το πρώτο του χρυσό.
«Μπήκα στον στίβο και χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξα μαζί με τον συνοδό μου. Τρέχω
για να κερδίσω πάντα» διευκρινίζει. Στο βάθρο των μεταλλίων ανέβηκε σε ηλικία
18 χρόνων στους ευρωπαϊκούς αγώνες, όπου πήρε το πρώτο του χρυσό και ένα
ασημένιο μετάλλιο. «Αυτή ήταν μόνο η αρχή για μια όμορφη πορεία, γιατί βλέπεις
ότι η δουλειά σου αρχίζει και αποδίδει καρπούς. Από τα 18 μου είχα στο μυαλό
μου τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο».
Εχει σαφείς στόχους, μοιάζει επίμονος αλλά και ήρεμος. Πριν
από τον αγώνα ποιες είναι οι σκέψεις του; «Δεν σκέφτεσαι πριν από τον αγώνα.
Δεν πρέπει να υπάρχουν καθόλου σκέψεις» απαντάει ακαριαία.
Η κουβέντα μας μεταφέρεται στον ρόλο του συνοδού, που τρέχει
μαζί με άτομα που έχουν μειωμένη όραση. «Τους επιλέγουμε βάσει των κριτηρίων
που έχουμε στο μυαλό μας. Το πιο σημαντικό είναι να νιώσουμε άνεση και εγώ και
εκείνος. Σαφώς και πρέπει να είναι γρήγορος και όλα τα υπόλοιπα έρχονται στη
δοκιμή. Είμαστε δεμένοι με ένα σχοινάκι, τα τρία δάχτυλα του ενός χεριού μου με
τα τρία δάχτυλα του χεριού του, όπως ορίζει η ομοσπονδία, και τρέχουμε
συγχρονισμένα. Ο συνοδός μου, ο Δημήτρης, έχει τραυματιστεί και μου στοίχισε
πάρα πολύ – και για αυτό τώρα έχω αλλάξει συνοδό που είναι εξίσου καλός».
Ο Θανάσης αποφοίτησε πέρυσι από το Τμήμα Ψυχολογίας του
Πανεπιστημίου Αθηνών. Πώς όμως «παντρεύεται» ο πρωταθλητισμός με τις σπουδές
στην Ψυχολογία; «Μου άρεσε πολύ σαν σχολή και έτσι το ακολούθησα μετά από
προσεκτική ανάλυση και των άλλων πεδίων. Είχε πάρα πολύ διάβασμα αλλά μπορούσα
να κάνω και κάποιες απουσίες για τις προπονήσεις μου. Υποσυνείδητα ήθελα να
βοηθήσω και ανθρώπους με αναπηρία, γιατί αν κανείς δεν το ζήσει δεν μπορεί να
το καταλάβει».
Η σπάνια πάθηση
«Αυτό που έχω εγώ στα μάτια είναι μια σπάνια, επίκτητη
πάθηση, που εμφανίστηκε στα 9 μου χρόνια» λέει ο Θανάσης. «Ξαφνικά δεν μπορούσα
να διαβάσω, δεν μπορούσα να εντοπίσω τους συμπαίκτες μου ή να δω το μπαλάκι στο
τένις, γιατί τότε έκανα πάρα πολλά αθλήματα. Πήγα στον γιατρό και έβαλα φακούς
για μυωπία, αλλά πάλι δεν έβλεπα γιατί δεν είχα μυωπία. Σιγά-σιγά δεν μπορούσα
να δω καθόλου, σκοτείνιασαν τα πάντα. Αυτό που έχω επηρεάζει τους φωτεινούς
υποδοχείς του οργανισμού, δεν λαμβάνεις τις εικόνες που βλέπεις γιατί
καταστρέφονται τα συγκεκριμένα κύτταρα, σταδιακά αρχίζεις και βλέπεις σκοτεινά,
μέχρι που τελικά φτάνεις να βλέπεις μαύρο και από τα δύο μάτια. Παρ’ όλα αυτά
εμένα τίποτα δεν με ένοιαζε. Δεν έπαιζε ρόλο στα σχέδιά μου. Συνέχισα κανονικά.
Δεν με επηρέασε καθόλου, με το που εντόπισα την πάθηση στην όρασή μου είπα
«καλύτερα σε μένα»».
Ο ίδιος δεν το συζήτησε ούτε με τους γονείς του καθώς δεν
είχε ποτέ τεθεί το ερώτημα αν θα σταματούσε τα αθλήματα. Εν τούτοις την περίοδο
εκείνη ήταν που επέλεξε να συνεχίσει με τον στίβο γιατί, όπως λέει, του άρεσε
πιο πολύ. Ετσι κι αλλιώς, το τένις – όπως εξηγεί – δεν προορίζεται για
ανθρώπους που δεν βλέπουν… Αυτό το ξεκαθάρισε στον εαυτό του την περίοδο που
φοιτούσε στο λύκειο. «Πήγαινα και σε σχολικούς αγώνες. Τότε ήταν και που με
επέλεξαν για να συμμετάσχω στους πανελλήνιους αγώνες στίβου» λέει σήμερα.
Η σχέση του με τον προπονητή του καρμική. «Οταν τον γνώρισα
κατάλαβα ότι θέλω να πάμε ψηλά – τότε είχε σταματήσει και ο ίδιος λόγω ενός
προβλήματος υγείας που τον ταλαιπωρούσε. Τον επέλεξα και με επέλεξε και εκείνος
αφού του είπα «θέλω να με κάνετε χρυσό ολυμπιονίκη». Μου απάντησε βέβαια «αυτό
που ζητάς είναι λίγο δύσκολο»». Ωστόσο και οι δυο τους τελικά ήταν για τα
δύσκολα. Προχώρησαν μαζί και 2 χρόνια μετά ο Θανάσης παίρνει το πρώτο του χρυσό
στους ευρωπαϊκούς αγώνες στην κατηγορία ανδρών, σε ηλικία 18 ετών, με τους
αντιπάλους του να είναι στα 30 τους χρόνια.
«Δεν σκέφτομαι τίποτα όταν τρέχω, έμπαινα μέσα και έκανα
αυτό που ήξερα καλά. Ρώταγα απλά πού πρέπει να πάω και το έκανα. Είχα τρέξει
γρήγορα, ήταν ένα όμορφο ξεκίνημα. Εχω δουλέψει πάρα πολύ. Την περίοδο πριν από
το μετάλλιο είχα μπει και στο πανεπιστήμιο και ξεκίνησα πρωί και απόγευμα
προπονήσεις. Από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Αύγουστο δεν έκανα τίποτα άλλο, απλά
το είχα πιστέψει. Το ήθελα πολύ. Στο βάθρο είχα βάλει τα κλάματα». Ο προπονητής
του το έβλεπε, μάλιστα του είχε πει ότι θα πάρει μετάλλιο. «Ετσι και έγινε,
γιατί μετά το χρυσό στα 100 μέτρα, πέταγα στον αγώνα των 200 μέτρων» λέει
σήμερα ο Θανάσης και στη διήγησή του λάμπει.
Τώρα ο στόχος είναι οι Ολυμπιακοί. «Εκεί οι προσδοκίες είναι
να βγει όμορφα η προετοιμασία και «στόχος είναι ένα μετάλλιο». Δεν θα πω
περισσότερα» λέει χαμογελώντας.
Του εύχομαι καλή επιτυχία και απομακρύνεται λέγοντας ότι στη
ζωή χρειαζόμαστε την υγεία μας και να κάνουμε αυτό που θέλουμε. Και η πρώτη
σκέψη που μοιάζει φυσική είναι ότι κέρδισε ήδη το «χρυσό» στη ζωή…
Η αφορμή
Ο 22χρονος χρυσός παραολυμπιονίκης στα 100 μέτρα στο Τόκιο
Θ. Γκαβέλας ετοιμάζει βαλίτσες για το Παρίσι, όπου και θα τρέξει στους
Παραολυμπιακούς Αγώνες προσδοκώντας ένα μετάλλιο.
Πηγή: www.tovima.gr
