ΕΚΔΗΜΙΑ ΒΑΣΙΛΗ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
Του Μανώλη Μπασιά
Αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι,
Μόλις πληροφορήθηκα και με ππόνο ψυχής σας ενημερώνω, ότι ο καλός συνάδελφος Βασίλης Κωστόπουλος δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας, αλλά από χθες το βράδυ βρίσκεται στη χώρα των Αγγέλων και των Αγίων.
Η κηδεία του θα τελεσθεί τη Δευτέρα 1.4.2024 στις 11 π.μ. στο κοιμητήριο του Βύρωνα.
Ο Βασίλης Γεννήθηκε στην Οιχαλία του νομού Μεσσηνίας το 1954.
Το όνομα της Οιχαλίας είναι σύνθετη λέξη με πρώτο συνθετικό το ρήμα Οίχομαι που σημαίνει φεύγω, απομακρύνομαι και το αλς που σημαίνει θάλασσα. Επομένως η Οιχαλία είναι η πόλη μέσω της οποίας έφευγες, απομακρυνόσουν από τη θάλασσα ή πόλη απομακρυσμένη από τη θάλασσα, οπωσδήποτε όμως το όνομα φανερώνει κάποια σχέση με τη θάλασσα.
Το 1960 οι δικοί του τον έφεραν στον Οίκο Τυφλών της Καλλιθέας, επειδή είχε πρόβλημα όρασης.
Ο Βασίλης τελείωσε το σχολείο ως οικότροφος του ιδρύματος και κατόπιν έξω φοίτησε στο γυμνάσιο.
Τέλειωσε την τηλεφωνική σχολή του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος και διορίστηκε ως τηλεφωνητής στην Εθνική Τράπεζα και παράλληλα τελείωσε τη νομική σχολή και πήρε την άδεια του δικηγόρου.
Με τις πλούσιες γνώσεις του επιστρατεύτηκε στην υπηρεσία των συναδέλφων του, ασχολούμενος με τα συλλογικά του χώρου μας. Υπήρξε δραστήριο μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Πανελλήνιου Συνδέσμου Τυφλών και αργότερα επί σειρά ετών υπήρξε αντιπρόεδρος του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος, προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες.
Ήταν και αυτός προτεργάτης των μεγάλων αγώνων των τυφλών, που ζητούσαν "ψωμί, δουλειά και όχι ζητιανιά". Αποτέλεσμα των αγώνων αυτών ήταν οι όποιες κατακτήσεις των τυφλών και αργότερα και των λοιπών αναπήρων.
Είχε σύζυγο τη Μαρία, υπάλληλο του Υπουργείου Πολιτισμού, με την οποία απέκτησε ένα εξαίρετο γιο το Δημήτρη, που είναι κορυφαίος μουσικός.
Εδώ πρέπει να αναφέρω τη μεγάλη προσφορά της Μαρίας και του Δημήτρη στο Βασίλη, κατά τα τελευταία χρόνια της ασθένειάς του. Του συμπαραστάθηκαν με μεγάλη αφοσίωση, καταπλήττοντας όσους έβλεπαν την αυταπάρνησή τους αυτή.
Είναι βέβαιο πως η απουσία του Βασίλη στο χώρο μας δηνιουργεί ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
Εύχομαι ο Θεός να τον αναπαύει μετά των Αγίων. Όσο ζούμε θα τον θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη.
