Αξιότιμη κυρία Κεραμέως κάντε τον κόπο και ρίξτε μια ματιά…

Αξιότιμη κυρία Κεραμέως κάντε τον κόπο και ρίξτε μια ματιά… Η επιστολή της ανάπηρης εκπαιδευτικού Κατερίνας Μπλέτσα που ακολουθεί έχει ως αποδέκτη την υπουργό παιδείας Ν. Κεραμέως. Ας μας επιτραπεί να αμφιβάλλουμε για το αν η αξιότιμη κυρία υπουργός μεσούσης της θερινής ραστώνης θα κάνει τον κόπο έστω και να την διαβάσει, πόσο μάλλον να την μελετήσει με τη στοιχειώδη αν μη τι άλλο σπουδή. Τουλάχιστον, ας την διαβάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες – αυτό το σκοπό εξυπηρετεί η αναδημοσίευσή μας – κέρδος θα είναι κι αυτό. Η επιστολή της ανάπηρης εκπαιδευτικού Κατερίνας Μπλέτσα που ακολουθεί έχει ως αποδέκτη την υπουργό παιδείας Ν. Κεραμέως. Ας μας επιτραπεί να αμφιβάλλουμε για το αν η αξιότιμη κυρία υπουργός μεσούσης της θερινής ραστώνης θα κάνει τον κόπο έστω και να την διαβάσει, πόσο μάλλον να την μελετήσει με τη στοιχειώδη αν μη τι άλλο σπουδή. Τουλάχιστον, ας την διαβάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι Έλληνες και Ελληνίδες – αυτό το σκοπό εξυπηρετεί η αναδημοσίευσή μας – κέρδος θα είναι κι αυτό. Προς Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων Αξιότιμη κ. Κεραμέως, Ονομάζομαι Κατερίνα Μπλέτσα, είμαι ανάπηρη αναπληρώτρια ειδικής εκπαίδευσης και φέτος για πρώτη φορά μετά από 12 συναπτά έτη κινδυνεύω να μείνω χωρίς εργασία, εξαιτίας του νέου νόμου 4589/2020. Φέτος, λοιπόν, για πρώτη φορά γίνονται μόνιμοι διορισμοί στην ειδική εκπαίδευση. Καθώς οι ανάπηροι/ες αποτελούμε το 10% του πληθυσμού, είναι λογικό ότι κάποιοι από εμάς είμαστε εκπαιδευτικοί. Στο σημείο αυτό να υπογραμμίσω ότι όπως όλοι, ανάπηροι και μη, και εμείς διαβάσαμε και σπουδάσαμε κανονικά. Διαθέτουμε αρκετά προσόντα, όπως ξένες γλώσσες, γνώση υπολογιστών, και δεν μας χαρίστηκε κανένα πτυχίο. Πολλοί από εμάς έχουμε και δεύτερο πτυχίο, μεταπτυχιακό κι άλλα επιπλέον προσόντα. Μέχρι πρόσφατα, με το αρ. 13 του Π.Δ. 50/1996, οι ανάπηροι εκπαιδευτικοί είχαν το δικαίωμα να παίρνουν απόσπαση στον τόπο κατοικίας τους, δηλαδή ο νομοθέτης του Π.Δ. 1996, 24 χρόνια πριν είχε μεριμνήσει γι’ αυτό, ωστόσο ο νέος Νόμος του 2020 (4589/2020, παρ.62) δεν το λαμβάνει υπόψη. Αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι ανάπηροι συνάδελφοί μου θα αναγκαστούμε να δηλώσουμε μόνο τον τόπο μόνιμης κατοικίας μας και κατά συνέπεια το πιθανότερο είναι οι περισσότεροι ανάπηροι συνάδελφοι να μείνουμε εκτός διορισμού, ακόμα και αν είμαστε στον πίνακα διοριστέων. Να αναφέρω ότι δουλεύω 12 χρόνια στην εκπαίδευση, έχω αρκετά μόρια λόγω σπουδών και προϋπηρεσίας ώστε να είμαι στον πίνακα διοριστέων, αλλά όχι αρκετά προκειμένου να διοριστώ στον τόπο καταγωγής μου. Είναι ευρέως γνωστό ότι η ελληνική κοινωνία, δυστυχώς, δεν είναι φτιαγμένη να εξυπηρετεί πρακτικά τις ανάγκες όλων των μελών της, ειδικά των αναπήρων. Την ευθύνη γι’ αυτό την έχει, φυσικά, η πολιτεία, η οποία δεν έχει μεριμνήσει προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες όλων μας. Δεν υπάρχει καθολική προσβασιμότητα, αλλά ούτε και μέριμνα για την αλυσίδα προσβασιμότητας, σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού γίγνεσθαι. Επιπλέον, ζω σε μια κοινωνία όπου βρίθει από στερεότυπα και προκαταλήψεις, όπου μόνο ο μη ανάπηρος άνθρωπος θεωρείται ικανός για εργασία. Συνεχώς καταπατείται η πρακτική εφαρμογή της σύμβασης των δικαιωμάτων των αναπήρων. Υπάρχουν αμέτρητες ελλείψεις ισότιμης πρόσβασης για όλους/ες στην παιδεία, στον πολιτισμό, στην υγεία, στην εργασία. Εξαιτίας αυτών των ελλείψεων, πολλοί από εμάς τους/τις ανάπηρους/ες εγκλωβιζόμαστεστα σπίτια μας και, το σημαντικότερο, δυσκολευόμαστε εξαιρετικά να βρούμε εργασία. Να τονίσω εδώ, ότι τόσο ο εγκλωβισμός όσο και ο αποκλεισμός μας οφείλονται σε αυτές τις ελλείψεις προσβασιμότητας και ΌΧΙ στις βλάβες μας, όπως συνηθίζεται να αποδίδεται από πολλούς (για ευνόητους λόγους). Τι κάνει, όμως, το ελληνικό κράτος για να αντισταθμίσει αυτές τις ελλείψεις; Για άλλη μια φορά αρνείται να συμπεριλάβει τους ανάπηρους πολίτες; Εισάγει έναν νέο αποκλεισμό, θεσμικό αποκλεισμό, με το νόμο 4589/2020, και καθιστά πρακτικά αδύνατη τη δυνατότητά μας να εργαστούμε. Αντιθέτως, με το νέο νόμο μοριοδοτείται το ποσοστό της βλάβης. Όσο μεγαλύτερη η βλάβη του καθενός,τόσο περισσότερα μόρια και το αντίστροφο. Αφενός δεν αποτελούν προσόν οι βλάβες μας! Αφετέρου, όπως προανέφερα, τα εμπόδια που αντιμετωπίζουμε δεν προέρχονται από τις βλάβες μας. Ακόμη κι αν κατορθώσει ένας ανάπηρος εκπαιδευτικός να βρει προσβάσιμο σπίτι ώστε να εργαστεί μακριά από τον τόπο κατοικίας του, πόσο εξασφαλισμένη θα είναι η προσβασιμότητα του περιβάλλοντος χώρου; Θα υπάρχει αλυσίδα προσβασιμότητας; Θα βρει προσβάσιμες μονάδες υγείας να συνεχίσει για παράδειγμα της φυσιοθεραπείες που πιθανόν να χρειάζεται; Αν θέλουμε ως χώρα να θεωρούμαστε χώρα προοδευτική και πολιτισμένη θα πρέπει να δίνουμε τη δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους να συμμετέχουν στο κοινωνικό γίγνεσθαι και να άρουμε τα εμπόδια, αντί να δημιουργούμε καινούρια. Θα ήθελα να κλείσω με την εξής παρατήρηση: Τα σημερινά παιδιά και αυριανοί πολίτες αυτής της χώρας έχουν να ωφεληθούν σημαντικά μέσα από τη διάδρασή τους με ανάπηρους εκπαιδευτικούς. Ας μην υποτιμηθεί η δύναμη ενός τέτοιου μηνύματος προς τους μελλοντικούς πολίτες, που μπορεί να σταθεί καταλυτικό για την γενικότερη πρόοδο της ελληνικής κοινωνίας. Αξιοπρέπεια και ισοτιμία σε όλους και όλες! Ευχαριστώ, Κατερίνα Μπλέτσα, Ανάπηρη εκπαιδευτικός Πηγή: www.presspublica.gr