Αφιέρωμα στο Γιάννη Ποντίκη.
Του Μανώλη Μπασιά
Στίς 14-6-2019 έφυγε από κοντά μας ο συνάδελφος Γιάννης Ποντίκης.
Ο Γιάννης Ποντίκης ήταν ένας άνθρωπος, που ο Θεός τόν προίκισε με πολλά χαρίσματα, που όλα τα αξιοποίησε στο έπακρον.
Υπήρξε κοινωνικός επιστήμων, δικηγόρος, μουσικός, συγγραφέας δύο βιβλίων και καλός οικογενειάρχης.
Γεννήθηκε το 1941, μέσα στον πόλεμο, στα Σέρβια Κοζάνης. Σε ηλικία πέντε ετών από έκρηξη χειροβομβίδας έχασε την όρασή του και έμεινε τυφλός σε όλη του τη ζωή.
Παρά την αναπηρία του, δεν το έβαλε κάτω και δεν παρέδωσε τα όπλα, αφού υπήρξε παράδειγμα ισχυρής θέλησης.
Μετά το δημοτικό και το γυμνάσιο, πήγε στο Βέλγιο, όπου σπούδασε κοινωνικές επιστήμες. Εκεί παράλληλα σπούδασε και έγινε χορδιστής και κατασκευαστής πιάνων. Δεν ήταν λοιπόν μόνο ένας πιανίστας, αλλά σπούδασε και γενικά την κατασκευή των πιάνων.
Όταν γύρισε στην Ελλάδα ήταν περιζήτητος για τη μόρφωσή του.
Ο διευθυντής του Φάρου Μανώλης Κεφάκης τον προσέλαβε αμέσως στο Φάρο και τον έβαλε σε θέση που προσέφερε σημαντικά στους συναδέλφους του.
Εκεί στο Φάρο γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του την αείμνηστη Ιωάννα με την οποία ένωσε τη ζωή του.
Η Ιωάννα υπήρξε ένας άνθρωπος μεγάλης αγάπης και προσφοράς. Όσοι την είχαν ζήσει την θυμούνται με ευγνωμοσύνη.
Όπου υπήρχε πρόβλημα, η Ιωάννα οδηγούσε το αυτοκίνητο και μαζί με το Γιάννη πήγαιναν ακόμα και σε σπίτια συναδέλφων για να τους βοηθήσουν.
Ο γάμος του Γιάννη και της Ιωάννας ήταν ένα μεγάλο γεγονός για τους τυφλούς. Εμείς που τότε ήμασταν παιδιά πήραμε θάρρος, ότι παρά την αναπηρία μας θα μπορέσουμε και εμείς να τελέσουμε γάμους και να δημιουργήσουμε οικογένειες. Υπήρξε λοιπόν ένα λαμπρό παράδειγμα για όλους μας.
Αλλά και η διεύθυνση του Οίκου Τυφλών τον χρησιμοποίησε να βοηθάει τα παιδιά. Κάθε Σάββατο, λοιπόν, ο Γιάννης και η Ιωάννα ερχόταν στον Οίκο Τυφλών, όπου συζητούσαμε για το μέλλον μας, διαβάζαμε βιβλία και ήταν για μας το Σάββατο μια ξεχωριστή μέρα.
Το 1996 ο Γιάννης μαζί μου εκλέχθηκε στο Δ.Σ. του Φάρου Τυφλών. Τότε κατέθεσε πολλές προτάσεις, η σημαντικότερη των οποίων ήταν η ίδρυση της κοινωνικής υπηρεσίας του Φάρου. Γνώριζε εκ της ιδιότητάς του τη χρησιμότητα της υπηρεσίας αυτής. Το Δ.Σ. του Φάρου δέχτηκε τις προτάσεις του Γιάννη και έτσι η κοινωνική υπηρεσία του Φάρου έγινε πραγματικότητα και εξυπηρετούνται κάθε μέρα πλήθος τυφλών με ψυχολογική υποστήριξη ή με τη συνοδεία τους, στην πρόληψη της υγείας τους, στα ΚΕΠΑ και γενικά σε όλες τις ανάγκες τους που λόγω της αναπηρίας είναι πάρα πολλές.
Ο Γιάννης, όπως είπα πιο πάνω, δεν υπήρξε μόνο παίχτης πιάνου, αλλά και χορδιστής και κατασκευαστής.
Μαζί με την Ιωάννα ερχόταν να μας φτιάξουν τα πιάνα μας. Τα έφτιαχναν δωρεάν για όλους τους τυφλούς, μια ακόμα σημαντική προσφορά. Δεν έλαβαν από τυφλό ούτε μία δραχμή.
Μάζεψε σε ένα πίνακα όλα τα σημεία μουσικής γραφής, ώστε οι ενδιαφερόμενοι να τα έχουν όλα συγκεντρωμένα και να τα μαθαίνουν.
Ενώ δούλευε στο Φάρο τη δεκαετία του 70, ένα μεσημέρι μου τηλεφώνησε και μου ζητούσε να του δώσω κάποια βιβλία της νομικής. Του τα έδωσα και μετά από λίγα χρόνια τον βρήκα και δικηγόρο, να ασκεί το δικηγορικό επάγγελμα στην ιδιαίτερη πατρίδα του τα Σέρβια Κοζάνης.
Και μετά το θάνατο της Ιωάννας το 2001, τα τελευταία 18 χρόνια, ο Γιάννης δεν τό έβαλε κάτω, αλλά συνέχισε τις δραστηριότητές του. Υπήρξε πρόεδρος της ένωσης τυφλών βορείου Ελλάδος < Λουδοβίκος Μπράϊγ. Τη μισή εβδομάδα βρισκόταν στη βόρειο Ελλάδα και την άλλη μισή στην Αθήνα.
Θαύμαζα την αντοχή του να ταξιδεύει συνέχεια πάνω - κάτω.
Όπου σύλλογος, όπου ίδρυμα, εκεί παρών και ο Γιάννης με προτάσεις για το καλό των συναδέλφων του. Μέχρι την εποχή που αρρώστησε ερχόταν στο Φάρο και μας έφερνε καλαθάκια και προσπαθούσε να μάθουν να πλέκουν οι συνάδεφοι και να αυξάνουν τις δεξιότητές τους.
Υπήρξε ένας καλός οικογενειάρχης. Μαζί με την Ιωάννα απέκτησαν 2 παιδιά τη Μαρία και το Γιώργο και ένα εγγονάκι τον Ιάσωνα, τους οποίους υπεραγαπουσε και ήταν υπερήφανος γι' αυτούς.
Ευτύχησα να τον έχω γείτονα και να τον συναντώ τις Κυριακές που ήταν στην Αθήνα. Μέναμε για πολλές ώρες μαζί και συζητούσαμε για όλα τα ζητήματα του χώρου μας.
Απευθύνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στα παιδιά του και τους εύχόμαστε να έχουν την ευχή του καλού τους πατέρα.
Πρέπει να παρηγορούνται, γιατί ο πατέρας τους ήταν ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας, που προσφέρει ιδιαίτερα και μετά θάνατον μέσω της κοινωνικής υπηρεσίας του Φάρου Τυφλών, που αυτός πρότεινε να ιδρυθεί, σημαντικές υπηρεσίες στους συναδέλφους του.
Αιωνία να είναι η μνήμη σου αγαπητέ Γιάννη. Πάντα θα σε θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη.
18.6.2019
Μανώλης Μπασιάς
