Τυφλοί ηθοποιοί εντυπωσιάζουν επί σκηνής
του Χριστόφορου Σεμέργελη.
Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι τριγύρω μας, οι οποίοι στερούνται την όρασή τους. Κι όμως αρκετοί από αυτούς έχουν βρει τον τρόπο να «φωτίζουν» τη ζωή τους με έναν τρόπο μοναδικό και μας θυμίζουν ότι τα πιο όμορφα πράγματα που μας συμβαίνουν, δεν τα βλέπουμε, αλλά τα νιώθουμε με την καρδιά μας. Ετούτη είναι η πρώτη σκέψη που γεννάται στους θεατές των παραστάσεων που δίνει εδώ και μία δεκαετία η θεατρική ομάδα του «Φάρου Τυφλών της Ελλάδας». Η Γωγώ Ρουκουτάκη, πρωταγωνίστρια του θιάσου, αλλά και ο Περικλής Ματαράγκας, σκηνοθέτης της παράστασης «Ιστορίες της ζωής», που θα παρουσιαστεί σήμερα το βράδυ στην «Παλαιά Ηλεκτρική», μίλησαν για το πρωτοποριακό θεατρικό δρώμενο που συγκλονίζει.
Το μακρινό 1962 ο αξέχαστος Μάνος Χατζιδάκις μάς χάρισε την «Οδό Ονείρων». Από εκείνη τη μαγική παράσταση μας συντροφεύει μέχρι και σήμερα η ανεπανάληπτη ερμηνεία του Δημήτρη Χορν στο τραγούδι «Ηθοποιός». Το αριστούργημα του Χατζιδάκι ξεκινούσε με τον στίχο «Ηθοποιός σημαίνει φως». Για τους τυφλούς καλλιτέχνες, οι οποίοι θα βρεθούν αύριο στον Βόλο, μπορεί το φως να απουσιάζει, όμως οι ίδιοι εντυπωσιάζουν επί σκηνής και αποδεικνύουν ότι η δύναμη της ψυχής και της ανθρώπινης θέλησης δεν έχει όρια.
Η Γωγώ Ρουκουτάκη, υπήρξε σύζυγος του Πέτρου Ρουκουτάκη, του διάσημου τυφλού γλύπτη από την Κρήτη, ο οποίος πέθανε πριν από δύο χρόνια, αλλά μέσα από την Τέχνη βρήκε το νόημα της ζωής. Όπως ακριβώς πράττει από το 2007 η αντιπρόεδρος του «Φάρου Τυφλών» και υπεύθυνη πολιτιστικών δράσεων, η οποία δεν φοβήθηκε να ανέβει στο θεατρικό σανίδι και να δείξει το ταλέντο της στην ηθοποιία. «Είμαι στη θεατρική ομάδα από την ίδρυσή της. Έκτοτε έλαβα μέρος σε πολλές παραστάσεις και κράτησα πρωταγωνιστικό ρόλο σε κλασικά έργα, όπως η «Εβραία» του Μπέρτολτ Μπρεχτ και η «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο Ντε Φιλίππο. Αγαπώ πολύ το θέατρο. Ήταν το όνειρό μου να γίνω ηθοποιός και πραγματοποιήθηκε στο Φάρο», εξομολογήθηκε η κ. Ρουκουτάκη, η οποία στη συνέχεια πρόσθεσε: «Πολλές φορές, θυμάμαι τους στίχους από το παλιό τραγούδι του Χορν. Ηθοποιός δεν σημαίνει πάντα φως. Όμως κι εμείς, παρότι δεν βλέπουμε, χάρη στη διδασκαλία του σκηνοθέτη μας, παίζουμε εξίσου καλά με άτομα που βλέπουν. Δεν έχουμε να ζηλέψουμε και πάρα πολλά από τους βλέποντες ηθοποιούς».
Πώς είναι μία παράσταση για μία ηθοποιό που δεν βλέπει; Η Γωγώ Ρουκουτάκη έδωσε την απάντηση: «Σε μένα προσωπικά, επειδή είμαι τυφλή εκ γενετής, αυτό που με προβληματίζει, δεν είναι να μάθω τον ρόλο μου. Εκεί τα καταφέρνω. Το θέμα έχει να κάνει με την κίνηση και την έκφραση. Σε κάθε πρόταση που ερμηνεύω, πρέπει να κάνω και την ανάλογη κίνηση. Πρέπει να τη θυμάμαι, γιατί δεν μου βγαίνει αυθόρμητα, όπως με τους ανθρώπους που βλέπουν». Πάντως, η ίδια θυμάται με ζέση την πρώτη φορά που υποδύθηκε έναν θεατρικό ρόλο: «Αρχίσαμε με κωμωδία επιλέγοντας σατιρικά ποιήματα του Σουρή. Η πρώτη παράσταση που πρωταγωνίστησα, ήταν η «Μπουχάρα», ένα μονόπρακτο του Κώστα Μουρσελά».
Συνοδοιπόρος σ’ αυτό το ταξίδι των τυφλών καλλιτεχνών είναι ο Περικλής Ματαράγκας, ο οποίος την τελευταία επταετία επιμελείται σκηνοθετικά τον θίασο και μίλησε για τη δουλειά που επιτελείται στον Φάρο Τυφλών. «Το πρώτο μέλημα των ηθοποιών είναι να μάθουν τα λόγια τους. Έχουμε αυτούς που χρησιμοποιούν τη γραφή braille, ενώ σε όσους δεν τη γνωρίζουν, τα ηχογραφούμε σε cd και τα αποστηθίζουν. Εάν έχουν διάλογο μεταξύ τους, επικοινωνούν επί καθημερινής βάσης και κάνουν πρόβες από το τηλέφωνο. Κι όταν μάθουν τα λόγια, ανεβαίνουμε πάνω στη σκηνή. Το σκηνικό είναι ήδη έτοιμο. Έπειτα μαθαίνουμε τις κινήσεις μαζί με τα λόγια κι αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Όταν πρέπει να δώσουν έμφαση στην κίνηση, είναι σαν να ξεκινάμε από το μηδέν. Όμως, έχουν πολύ μεγάλη θέληση. Στον Φάρο Τυφλών πρωτοήρθα το 2005 διαβάζοντας βιβλία. Ο τότε πρόεδρος με γνώρισε μέσω του ραδιοφώνου. Έκανα εκπομπές και τους έκανε η φωνή μου για να διαβάζω βιβλία τους. Κάθε φορά βρίσκονται μπροστά σε ένα χάος, το οποίο όμως έχουν μάθει να το δαμάζουν.
Όταν ξεκινήσαμε, τους έλεγα: Κάνε το χέρι σου γροθιά. Με ρωτούσαν: Πώς γίνεται αυτό; Κι έπρεπε να σφίγγω τη μπουνιά μου, ώστε να έρχονται να την ψηλαφίζουν και να τη μάθουν. Τώρα ευτυχώς περάσαμε αυτό το στάδιο και ασχολούμαστε με πιο ουσιαστικά πράγματα. Ο κόσμος που παρακολουθεί τις παραστάσεις, δεν το πιστεύει», σχολίασε με νόημα ο κ. Ματαράγκας, ο οποίος με την τελευταία φράση του μας θύμισε μεμιάς τον στίχο «Έλα στο φως, παίζω θα δεις» και δείχνει να ταιριάζει απόλυτα στις στιγμές εκείνες που οι τυφλοί ηθοποιοί ξεπερνούν την αναπηρία τους πάνω στη σκηνή.
Πηγή: Εφημερίδα «Η Θεσσαλία»
