Ντέμη Αυδίκου - Παπαδάκη
Αποχαιρετώ σήμερα τη συνάδελφο Ντέμη Αυδίκου - Παπαδάκη που έφυγε από κοντά μας το Σάββατο 12.11.2016 σε ηλικία 77 ετών. Υπήρξε για πολλά χρόνια αντιπρόεδρος του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος. Όταν ήμουν μαθητής στο γυμνάσιο, είχα πάρει από τη βιβλιοθήκη της Μαρίας Κωνσταντοπούλου βιβλία ιστορίας και γεωγραφίας. Στο τέλος του κάθε τόμου διάβαζα το όνομά της. Ήταν τα βιβλία που η ίδια έγραφε καθ' υπαγόρευση της μητέρας της για τον εαυτό της και που τα έδωσε στη βιβλιοθήκη να διαβάσουν και άλλοι συνάδελφοί της.
Ο συνάδελφος Σπύρος διώχνος που υπήρξε μαζί της στον Οίκο Τυφλών μου έλεγε ότι είχε πολύ σπουδαία φωνή και ότι οι δάσκαλοί μας της μουσικής της έδιναν να τραγουδά το άβε Μαρία του Σούμπερτ, που το απέδιδε καταπληκτικά. Από τη θέση της στο Δήμο της Αθήνας, όπου υπήρξε δημοτική σύμβουλος, φρόντιζε ιδιαίτερα το Φάρο Τυφλών του οποίου υπήρχε αντιπρόεδρος, ώστε να δίνονται οι παραγγελίες ειδών καθαριότητας, όπως ορίζει ο νόμος για τη δημιουργία θέσεων τυφλών εργαζόμενων. Ήταν πολύ υπερήφανη που κατόρθωνε και εκλέγονταν στο Δήμο της Αθήνας σύμβουλος σε ένα τόσο μεγάλο Δήμο, αλλά και για την κόρη της τη Ναταλί, την οποία υπεραγαπούσε, και στην οποία στέλνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια και ευχόμαστε να έχει την ευχή της τόσο καλής μητέρας της.
Εύχομαι ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της μετά των Αγίων.
Ακολουθει το βιογραφικό της, που η κόρη της Ναταλί μου έστειλε για το περιοδικό, ύστερα από παράκλησή μου. Την ευχαριστώ πολύ.
Ντέμη Αυδίκου-Παπαδάκη, η μητέρα μου : μια αγωνίστρια
Πως να περιγράψω τη μητέρα μου? Σαν αγωνίστρια? Σαν καταπληκτική μητέρα που δίδαξε όλες τις αρχές? Ή σαν καλή φίλη, σύμβουλο, ανεξάρτητη και δυναμική γυναίκα? Μάλλον όλα αυτά μαζί!
Η ιστορία της ξεκίνησε από το Αγρίνιο, όπου γεννήθηκε, αλλά σε μικρή ηλικία, από καψούλι χειροβομβίδος, έχασε την όραση της.
Όλη η οικογένεια, για να την υποστηρίξει, μετακόμισε Αθήνα όπου η ίδια παρακολούθησε το Δημοτικό και έμαθε braille στη σχολή Τυφλών.
Εκείνη την εποχή, δεν υπήρχαν βιβλία σε braille για τους μαθητές. Όμως η ίδια, με επιμονή και προσπάθεια, τελείωσε το ΣΤ Γυμνάσιο Κυψέλης στην Αθήνα, όπου για να τα καταφέρει, η μητέρα της της διάβαζε τα βιβλία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού για να τα γράφει σε braille.
Εργαζόταν στον ΕΟΤ για 24 έτη (από όπου και συνταξιοδοτήθηκε), παντρεύτηκε, έγινε μητέρα.
Έλαβε μέρος στις Δημοτικές εκλογές το 1986 και εξελέγη Δημοτική Σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων στο πλευρό του Μιλτιάδη Εβερτ, όπου επί σειρά ετών υπηρέτησε τα συμφέροντα των ατόμων με ειδικές ανάγκες πρωτοϊδρύοντας και το Γραφείο Ατόμων με Ειδικές ανάγκες του Δήμου Αθηναίων. Η ορολογία «Άτομα με Ειδικές ανάγκες» ήταν δική της ιδέα όπως και πολλά από αυτά που έχουν γίνει στην Αθήνα από τότε όπως πχ οι ράμπες σε εκκλησίες, σε δημόσια ιδρύματα κλπ.
Το 1989 διορίστηκε ειδική Συνεργάτης και Σύμβουλος Υπουργού Υγείας και Πρόνοιας ειδικά στα θέματα ατόμων με ειδικές ανάγκες.
Παράλληλα υπήρξε πολιτευτής της Α’ Αθηνών της Ν.Δημοκρατίας. Το 1990 έλαβε μέρος στις βουλευτικές εκλογές ως υποψήφια με την Νέα Δημοκρατία όπως επίσης και στις Δημοτικές εκλογές του 1990 με τον Αντώνη Τρίτση όπου εκλέχθηκε. Επίσης είχε συμμετοχή στο Δημοτικό Συμβούλιο με δήμαρχο τον Δημήτρη Αβραμόπουλο
Υπήρξε επί μακρόν αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φάρου Τυφλών Ελλάδος προσπαθώντας να προσφέρει όσο μπορούσε.
Ακόμη διετέλεσε Αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ορφανοτροφείου Χατζηκώνστα, Σύμβουλος του Κέντρου Βρεφών «Μητέρα» καθώς και άλλων ιδρυμάτων κοινωνικής αντίληψης.
Τον Αύγουστο του 1994 είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα στο ασανσέρ της πολυκατοικίας αφού, από αμέλεια του συντηρητή, είχε μείνει ανοιχτή η πόρτα, και το ασανσέρ δεν ήταν στην θέση του. Το αποτέλεσμα ήταν να «ταξιδέψει» 3 ορόφους κάτω. Μετά από 3 πολύωρες επεμβάσεις κατά τη διάρκεια 1 περίπου έτους κατάφερε, να επανέλθει στους αγώνες της και την προσωπική της ζωή.
Δυστυχώς, το 2006 η νόσος, που πια συναντάμε όλο και πιο συχνά σε φίλους, γνωστούς ή συγγενείς, το Alzheimer, έκανε την εμφάνισή του με τα πρώτα συμπτώματα. Για τα πρώτα 2 χρόνια η εξέλιξη ήταν αργή και χωρίς να δημιουργεί μεγάλα καθημερινά θέματα. Η μητέρα μου, ένας άνθρωπος τόσο ανεξάρτητος, κοινωνικός και με τόσο καλή μνήμη ξαφνικά βρέθηκε να ξεχνάει, ακόμα και τι είπαμε πριν από 5 λεπτά.
Μετά από όσα ήδη περιέγραψα, είναι κατανοητό ότι η μητέρα μου, για εμένα, ήταν μια ηρωίδα, μια αγωνίστρια, η δική μου προσωπική super woman!
