Μανώλης Περαντώνης (1953 - 23/4/2014)
Του Μανώλη Μπασιά.
Με ψυχική οδύνη αποχαιρετώ σήμερα το φίλο μας Μανώλη Περαντώνη, που έφυγε πρόωρα μέσα στο Πάσχα σε ηλικία 61 ετών.
Ο Μανώλης γεννήθηκε στο χωριό Πρίνα Λασηθίου το 1953.
Η Πρίνα βρίσκεται περίπου 15 χιλιόμετρα απ’τον κόλπο του Μεραμβέλλου, δηλαδή στα βόρεια παράλια του νομού και ανήκει στο Δήμο Αγίου Νικολάου.
Από πολύ μικρός έχασε το φως του και το 1959 ήρθε στον Οίκο Τυφλών. Την επόμενη χρόνια, που ήρθα και εγώ, τον γνώρισα και συνδεθήκαμε με μεγάλη φιλία.
Ήταν ο νοερός ξεναγός μου στα μέρη της ανατολικής Κρήτης και στην ιστορία της. Ήταν άριστος μαθητής, εγκάρδιος φίλος και μεγάλος αγωνιστής. Γι' αυτό όλοι τον
αγαπούσαν και ήθελαν να τον έχουν φίλο. Μετά το δημοτικό, επειδή ήταν άριστος, παρακολούθησε μερικές τάξεις του γυμνασίου μένοντας στο Οικοτροφείο του Οίκου
Τυφλών και, όταν αργότερα τον υποχρέωσαν να φύγει, επειδή συμπλήρωσε το 17 έτος της ηλικίας του, όπως ήταν ο κανονισμός του ιδρύματος, συνέχισε και τέλειωσε
το σχολείο στο χωριό του. Το 1972 με εξετάσεις εισήχθη μεταξύ των πρώτων στη Νομική σχολή Αθηνών. Κατόρθωσε και την τελείωσε με επιτυχία παρά τα πολύ μεγάλα
οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε, επειδή δεν εργαζοταν, όταν σπούδαζε. Μετά την αποφοίτησή του, διορίστηκε τηλεφωνητής στη ΔΕΗ, απ' όπου βγήκε πολύ
νωρίς σε σύνταξη με το νόμο 612. Πολιτικά ήταν ενταγμένος στο Κ.Κ.Ε. και πάντοτε πρωταγωνιστούσε στους αγώνες των τυφλών. Σε όλες τις πορείες, σε όλες τις
διεκδικήσεις, ακόμα και τον τελευταίο καιρό που αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας. Ήταν παρών στην κατάληψη της Νομικής το Φεβρουάριο και στην αντίσταση
του πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973. Υπήρξε μέλος της εξελεγκτικής επιτροπής και του διοικητικού συμβουλίου του Εθνικού Συμβουλίου Τυφλών Ελλάδος και
βοήθησε πολύ την ένωση του σωματείου αυτού με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών το 1975. Στον αγώνα των τυφλών του 1976 ο Μανώλης ήταν μέλος της συντονιστικής
επιτροπής. Ήταν από τους ανθρώπους εκείνους τους λίγους που απέμειναν, που το ναι του ήταν ναι και το όχι του όχι. Όλους τους αγαπούσε και όλοι τον
αγαπούσαν, όλους τους σεβόταν και όλοι τον σεβόταν.
Ήταν ειρηνικός, αγνός και δίδασκε και με τη σιωπή του ακόμα.
Ήταν πατέρας ενός παιδιού του Βασίλη, για τον οποίο αγωνίστηκε πολύ.
Εύχομαι ολόψυχα το παιδί αυτό να έχει την ευχή του καλού του πατέρα και να του μοιάσει.
Ήταν από τους ικανότερους τυφλούς και κατέπληττε με τις δεξιότητες του. Δεξιότητες στη μετακίνηση, στα ψώνια, στην εξυπηρέτηση του παιδιού, στις κοινωνικές
σχέσεις. Όταν ήμουν μαζί του ξεχνούσα πως έχω να κάνω με τυφλό άνθρωπο.
Η απουσία του Μανώλη θα είναι ιδιαίτερα αισθητή σε όλους εμάς που τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε και τον αγαπήσαμε πολύ.
Εύχομαι ο Θεός που τον πήρε κοντά του να τον αναπαύσει από τους πολλούς κόπους της ζωής αυτής και να τον κατατάξει μετά των Αγίων.
Έφυγε άλλωστε από κοντά μας την εβδομάδα του Πάσχα κατά την οποία, όπως αναφέρει ο πανέμορφος Κανόνας της Αναστάσεως, <εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης
προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν επινίκιον άδοντας>.
Ήταν και αυτός ένας ηρωικός Μανώλης της ανατολικής Κρήτης, όπως ήταν ο καπετάν Εμμανουήλ Καζάνης ήρωας του 1821, που τον θαύμαζε και διαρκώς διηγόταν σε
όλους την ιστορία του και τον έλεγαν έτσι γιατί, όταν ήθελαν να τον βαφτίσουν, επειδή οι τουρκοι κατέστρεψαν την κολυμβήθρα του μοναστηριού, τον βάφτισαν
μέσα σε ένα καζάνι και ένας άλλος ηρωικός Μανώλης, ο Σπανομανώλης, από την Κριτσά, που δεν ήταν άλλος από την ηρωική Ροδάνθη την Κριτσωτοπούλα, που με
ανδρικά ρούχα βγήκε στο βουνό και εντάχτηκε στη δύναμη του καπετάν Καζάνη και πολεμούσε τους Τούρκους.
Του αφιερώνω λίγους στιχους από το ποιήμα του κρητικού ποιητή Μιχάλη Διαλλινά Η Κριτσωτοπούλα που έγραψε πριν από περίπου 120 χρόνια και άρεσε πολύ στο
Μανώλη.
Μην κλαίεις έναν άγγελο, οπού γλυκοκοιμάται.
Στον άγγελο δεν πρέπουνε θανάτου μοιρολόγια.
Μη πης, μη πης πως πέθανε, πώς είν' αποθαμένος,
μον πες πως είνε άγγελος, στους ουρανούς φερμένος".
Αν εξετάσης σήμερον 'πο μια μεριά στην άλλη,
όλοι εκφυλιστήκαμε, όλοι, μικροί-μεγάλοι.
Σήμερον η αλήθεια ετάφη μες στο μνήμα
και βασιλεύει η ψευτιά, ο δόλος και το χρήμα.
Κι όσοι για πατριωτισμό σήμερα ομιλούνε,
τους θεωρούνε για τρελλούς και τους περιφρονούνε.
Α! Ζούμε χρόνους άδοξους, καιρούς καταραμένους,
πλην, μην απελπιζώμεθα Έλληνες κι Ελληνίδες
και Κρητικοί και Κρητικές, ας έχωμεν ελπίδες.
Ίσως η Νέα Γενεά μια μέρα καταφέρει,
την δόξα την προγονική για να επαναφέρη.
Αιωνία σου η μνήμη πολυαγαπημένε μας φίλε Μανώλη
