Subject: [orasi] Ιωάννα Γιάννα τσούπρα
«Το λευκό μπαστούνι του πατέρα μου»
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και το λευκό
μπαστούνι του πατέρα μου.
Ήταν πάντα εκεί — δίπλα του, μπροστά του, προέκταση της
ψυχής του.
Δεν ήταν ένα αντικείμενο. Ήταν η ελευθερία του.
Με εκείνο το μπαστούνι, ο πατέρας μου, ο Βασίλης Τσούπρας,
έμαθε να διασχίζει δρόμους που άλλοι δεν τολμούσαν καν να
περπατήσουν.
Όχι μόνο τους δρόμους των πόλεων,
αλλά και τους δύσβατους δρόμους της κοινωνίας,
που τότε δεν ήξερε να βλέπει πέρα από την αναπηρία.
Κάθε φορά που το μπαστούνι του ακουμπούσε στο πεζοδρόμιο,
ήταν σαν να έλεγε σε όλους:
«Είμαι εδώ, υπάρχω, έχω θέση, έχω δικαιώματα».
Το μπαστούνι του ήταν λευκό, μα δεν ήταν σημαία παράδοσης.
Ήταν σημαία αξιοπρέπειας, αυτονομίας και αγώνα.
Ο πατέρας μου πίστευε βαθιά πως η αναπηρία δεν είναι
περιορισμός,
αλλά διαφορετικός τρόπος να βλέπεις τον κόσμο.
Και με τη ζωή του, μας το απέδειξε.
Αγωνίστηκε, μίλησε, πάλεψε,
ώστε οι τυφλοί να μπορούν να ζουν σε μια Ελλάδα χωρίς
διακρίσεις,
με ίσες ευκαιρίες, με αξιοπρέπεια.
Σήμερα, στην Ημέρα του Λευκού Μπαστουνιού,
δεν βλέπω απλώς ένα σύμβολο·
βλέπω τον πατέρα μου να προχωρά μπροστά,
να ανοίγει δρόμους και για τους άλλους να περάσουν.
Για μένα, το λευκό μπαστούνι δεν είναι πια απλώς εργαλείο·
είναι η μνήμη του, το φως του, ο δρόμος που άφησε πίσω του.
Κάθε χτύπος του, ακόμη και τώρα,
αντηχεί μέσα μου σαν υπενθύμιση:
ότι η αληθινή όραση δεν βρίσκεται στα μάτια —
βρίσκεται στην ψυχή που τολμά να βλέπει.
