Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η χρυσή Ολυμπιονίκης με την συγκλονιστική ιστορία ζωής – Όσα είχε πει στο TLIFE για την πάθησή της
Γεωργια Τσιντζα
Τη δική της ιστορία κατάφερε να γράψει το Σάββατο 8/9 η
Αλεξάνδρα Σταματοπούλου στους Παραολυμπιακούς Αγώνες που διεξάγονται στο
Παρίσι.
Η Ελληνίδα αθλήτρια κατάφερε να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο
στην κούρσα των 50 μέτρων ύπτιο και να γιορτάσει με τον καλύτερο τρόπο τα
γενέθλιά της και να κλείσει την καριέρα της με πανηγυρισμούς.
«Το έχουμε παλέψει πάρα πολύ, έτυχαν τόσες αδικίες που έλεγα
«είναι κρίμα». Κι όμως, λέγαμε ότι έχουμε ψυχή Μια ημέρα πριν η συναθλήτρια
μου, ένας υπέροχος άνθρωπος, μου έδωσε ένα γούρι το οποίο για μένα μάλλον ήταν
πραγματικά γούρι και πήραμε την πρώτη θέση. Για μένα ήταν η τελευταία χρονιά
και ήθελα, δεν ξέρω… ότι καλύτερο.
Ήθελα να τα δώσω όλα για όλα! Είχα ένα θέμα με τον πνεύμονα
μου και σε όλα τα άλλα δεν μπορούσα να πάω καλά, δεν μπορούσα να μιλήσω για
τίποτα. Έγραφαν ό,τι ήταν να γράψουν και έλεγα… ησυχία, στο τέλος θα δώσουμε
ότι είναι να δώσουμε. Και το δώσαμε» δήλωσε μετά το τέλος του αγώνα και
την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.
Η συγκλονιστική ιστορία ζωής της Αλεξάνδρας Σταματοπούλου
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου πάσχει από μια σπάνια ανίατη,
νευρολογική ασθένεια που προκαλεί σπασμούς σε ολόκληρο το σώμα της
ονομάζεται Stiff Person Syndrome (SPS) και προσβάλει ένα άτομο στο εκατομμύριο.
Η πάθηση είναι ανίατη και όσο εξελίσσεται μετατρέπει τους ασθενείς σε αγάλματα
προκαλώντας μυϊκή ακαμψία.
Από πολύ μικρή ένιωθε καψίματα, μουδιάσματα ή έχανε την
ισορροπία της στη μέση του δρόμου χωρίς ωστόσο να ξέρει τι της συμβαίνει με
τους γιατρούς πολλές φορές να την παραπέμπουν αποκλειστικά σε ψυχολόγους.
Στήριγμά της σε όλα ήταν η θετή της μητέρα, την οποία έχασε το 2021.
Η 38χρονη σήμερα Αλεξάνδρα, γεννήθηκε στη Ρουμανία και μέχρι
τα πέντε της ζούσα σε ίδρυμα.
«Υιοθετηθήκαμε τρία παιδιά του ιδρύματος από την ίδια
οικογένεια. Θυμάμαι όλες τις εικόνες εκείνης της μέρας, όπως ότι ήμουν πολύ
χαρούμενη και πολύ φοβισμένη. Έφευγα από ένα μέρος όπου υπήρχε ένα πολύ
συγκεκριμένο πρόγραμμα και δεν ήξερα που πηγαίνω. Επίσης, θυμάμαι έντονο το
φόβο να μην κάνω κάτι και βρεθώ ξανά στο ίδρυμα. Φυσικά οι θετοί γονείς μου
προσπαθούσαν να με καθησυχάσουν εξηγώντας μου πως είμαι δικό τους παιδί
και πως δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο» είχε εξομολογηθεί η ίδια το
2021 για την υιοθεσία της στο περιοδικό Marie Claire.
Μέχρι τα πέντε της χρόνια εξαιτίας της Δυνατής
Αναπτυξιακής Διαταραχής που είχε δε μίλαγε καθόλου. Σιγά σιγά με τη βοήθεια
ειδικών αλλά και τη δική της ανάγκη να ανήκει σε ένα κοινωνικό σύνολο άρχισε να
μιλάει.
«Ήταν γολγοθάς για μένα το να προσπαθώ να φτάσω τα παιδιά
της ηλικίας μου. Να μπορώ να προσαρμόζομαι και να αφομοιώνομαι από κάθε ομάδα.
Νομίζω ότι έκανα τεράστια βήματα για να φτάσω εδώ που είμαι» είχε εξομολογηθεί.
Η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου βίωσε το bullying από πολύ νωρίς,
όμως άργησε να το αντιληφθεί. Το γεγονός πως δε μιλούσε μέχρι τα πέντε της,
αλλά και ο συνοδός που είχε στο Δημοτικό την «προστάτευαν» κατά κάποιο τρόπο
από το να αντιληφθεί τι γινόταν.
«Στο Γυμνάσιο, όπου δεν είχα καμία στήριξη από κανέναν, είδα
την ωμή αλήθεια. Μετά τον εκφοβισμό και τη λεκτική επίθεση, μεταπηδήσαμε στη
σωματική βία. Υπήρχαν σπρωξίματα, κανονικό ξύλο, κι εγώ δε μπορούσα να εξηγήσω
τι ακριβώς συμβαίνει» έχει δηλώσει.
Η διάγνωση της πάθησής της έγινε τελικά το 2011, όταν εκείνη
ήταν πλέον 21 ετών. Έτσι σιγά σιγά μπήκε η κολύμβηση στη ζωή της αρχικά ως
θεραπεία αλλά στη συνέχεια, βλέποντας ότι πρόκειται για κάτι που της αρέσει και
έχει ταλέντο αποφάσισε να ασχοληθεί πιο ενεργά καταφέρνοντας σήμερα να έχει
κατακτήσει την κορυφή.
Όσα είχε πει στο TLIFE για την πάθησή της
«Πρόκειται για το σύνδρομο δύσκαμπτου ατόμου. Στην πάθηση
αυτή, υπάρχει ακαμψία των μυών στην παρατεταμένη κίνηση. Αυτό δεν αφορά
μεμονωμένα κάποιους μύες αλλά όλους, ακόμη και του προσώπου. Συνήθως, υπάρχει
πτώση του βλεφάρου και ακούσιοι σπασμοί σε μύες του προσώπου. Η δυστονία
ωστόσο, υπάρχει κυρίως στα κάτω άκρα. Φυσικά υπάρχουν υφέσεις και εξάρσεις της
πάθησης αλλά δεν παύει να συγκαταλέγεται στις νευροεξελιγκτικές παθήσεις. Αν ο
πάσχων λάβει την κατάλληλη θεραπεία, τότε μπορεί να μείνει η πάθηση σε ένα
στάσιμο και διαχειρίσιμο στάδιο» μας είχε πει για την SPS.
Όσο για το πως ξεκίνησαν τα δικά της συμπτώματα και τη
θεραπεία που ακολουθεί μας είχε αποκαλύψει: «Στη δική μου περίπτωση, η
πάθηση ξεκίνησε με πτώσεις σε ανύποπτο χρόνο. Χωρίς να έχω πόνους, χωρίς κανένα
άλλο σύμπτωμα. Είχα αρκετές μυοκλονίες μη ελεγχόμενες. Δυστυχώς δεν υπήρχε
διάγνωση και έτσι, στα 14 μου έτη ξεκίνησα τη λήψη κορτιζόνης. Το 2010 που
υπήρξε μεγάλη έξαρση των συμπτωμάτων, χρειάστηκε να νοσηλευτώ για αρκετό καιρό.
Τότε διαγνώστηκα με SPS.
Στην αρχή, έλαβα G- σφαιρίνη που δεν έδειξε να με βοηθά.
Έκτοτε η θεραπεία μου είναι οι πλασμαφαιρέσεις δυο φορές τον χρόνο. Δεν μπορώ
να ξέρω πώς βιώνουν οι άλλοι ασθενείς την πάθηση. Αυτό που μπορώ να ξέρω όμως
είναι, ότι βοηθά σε μεγάλο βαθμό η αναερόβια άσκηση, yoga, η κολύμβηση κτλ.
Αυτού του είδους η άσκηση βοηθά στο να μειώνονται οι πόνοι»
Ωστόσο, παρότι η κολύμβηση βοηθά σε μια τέτοια πάθηση, όταν
κάποιος την κάνει σε αγωνιστικό επίπεδο καταλήγει να γίνεται πολύ επίπονη για
τον πάσχοντα.
«Στη δική μου περίπτωση, η άσκηση είναι στα πλαίσια του
αγωνιστικού. Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα να καταπονώ σημαντικά τον οργανισμό μου
και να βγαίνουν στην επιφάνεια πολλά συμπτώματα. Αυτός είναι και ο λόγος που
είχα κλάψει για την αδικία που υπάρχει στον νόμο για τα μετάλλια. Στους
πάσχοντες από SPS υπάρχει timing που λήγει οι ενέργειά μας. Για να στο εξηγήσω
καλύτερα, για να μπορέσω να βγάλω εγώ το 100αρι λιποθυμάω γιατί δεν αποβάλλεται
το γαλακτικό οξύ, αντιθέτως δημιουργείται πολύ απότομα με αποτέλεσμα να μη
γίνεται σωστή οξυγόνωση των μυών. Ανεβάζω παλμούς και το οξυγόνο πέφτει.
Για παράδειγμα, στους αγώνες πάω καλά στους προκριματικούς
και μετά νιώθω να κουβαλάω διπλά το σώμα μου. Στο τέλος του αγώνα, δε μπορώ να
κουνήσω εύκολα το κεφάλι μου. Υπάρχει κάτι σαν στιγμιαία παράλυση για λίγα
λεπτά. Ουσιαστικά αυτή είναι η πάθηση» είχε εξομολογηθεί στο TLIFE η Αλεξάνδρα
Σταματοπούλου.
«Με νάρθηκες μπορώ να βαδίσω αλλά όχι να διανύσω μεγάλες
αποστάσεις. Μετά τα 5-10 βήματα, σφίγγουν οι μύες και συσπώνται ανεξέλεγκτα.
Κάνω ότι μπορώ για να μην ατονήσουν και οι πνεύμονές μου από τις συσπάσεις που
υπάρχουν στο σώμα. Πολλές αναπνευστικές ασκήσεις. Σε μένα υπάρχει αιμάτωμα στη
θωρακική μοίρα Θ7, αυτό μου προκαλεί τις συσπάσεις στο επάνω μέρος. Δηλαδή,
έχει επηρεαστεί η αισθητικότητα, κάνω διαλυπόντες καθετηριασμούς για την κύστη.
Φυσικά όλα αυτά δεν είναι εύκολα» είχε καταλήξει στις δηλώσεις της η
Παραολυμπιονίκης.
Πηγή: www.tlife.gr
