Ο Γεώργιος Δροσίνης, ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος, υπήρξε ένας από τους πρωτοπόρους της “Νέας Αθηναϊκής Σχολής” στην ποίηση και στην πεζογραφία. Η πρώτη ποιητική του συλλογή «Ιστοί Αράχνης» το 1880 σηματοδότησε την εμφάνιση της “Νέας Αθηναϊκής Σχολής” ενώ το διήγημά του «Χρυσούλα» κέρδισε το πρώτο βραβείο στον πρώτο διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού «Η Εστία".Γεννήθηκε στην Πλάκα στο κέντρο της Αθήνας, από γονείς Μεσολογγίτες.Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών και μεταγράφηκε στη Φιλοσοφική Σχολή μετά από σύσταση του Νικόλαου Πολίτη.Ήταν γραμματέας του «Συλλόγου προς διάδοση ωφελίμων βιβλίων» που είχε ιδρύσει ο Δημήτριος Βικέλας από το 1899 και ιδρυτής του «Ημερολογίου της Μεγάλης Ελλάδας» το 1922.Το 1918 αγόρασε μαζί με τον αδελφό του το σπίτι του θείου τους Διομήδη Κυριακού στην Κηφισιά και από το 1939 κατοικούσαν μόνιμα εκεί. Έζησε εκεί τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της κατοχής μέχρι το τέλος της ζωής του.Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Οίκος Τυφλών είναι έργο του ποιητή Δροσίνη. Όταν επισκέφτηκε τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας και ζήτησε τη βοήθειά του πήρε την εξής απάντηση: «Εμείς δεν μπορούμε να φροντίσουμε τους ανοιχτομάτηδες και θέλεις να σκεφτούμε τους τυφλούς;» Και ο Δροσίνης αποφασισμένος να προχωρήσει απάντησε: «Πολύ καλά, αφού το Κράτος δεν μπορεί, θα το αναλάβω εγώ. Η λέξη αποτυχία δεν είναι γραμμένη στο λεξικό μου».
Ο δημοσιογραφικός αγώνας του Δροσίνη είχε φέρει κι άλλους χορηγούς. Συγκεντρώνεται ένα σεβαστό ποσό στο ταμιευτήριο της Βιομηχανικής Τράπεζας στην αρχή του 1905. Ο Βικέλας, πρόεδρος του Σ.Ω.Β.,παρακινούμενος από τον Δροσίνη, επισκέπτεται την άνοιξη του ιδίου χρόνου σχολεία τυφλών στην Αγγλία, Γαλλία, Ελβετία και Σουηδία για να έχει άμεση αντίληψη για τις μεθόδους εκπαίδευσής τους.
Στις αρχές Ιανουαρίου 1907, ετελέσθηκαν τα εγκαίνια της Σχολής Τυφλών στην Καλλιθέα. Πρώτη Διευθύντρια της Σχολής, διορίσθηκε η Ειρήνη Λασκαρίδου.Το όνομα του Δροσίνη δεν υπάρχει μέσα στα πρώτα μέλη του Ιδρύματος. Κατά τη συνήθειά του έμεινε μακριά, απλώς θεατής και όταν ρωτήθηκε γιατί, απάντησε: «Από εδώ βοηθώ πιο σωστά». Υποστήριζε πάντα ότι τα πολλά εγκώμια αδικούν το έργο του..
Vaterlo, προβολή ιστορίας
