Αφιέρωμα στην Κατερίνα Χαλκιαδάκη
Του Μανώλη Μπασιά
Τον περασμένο Ιούλιο έφυγε ξαφνικά από κοντά μας σε ηλικία
85 ετών η καλή συνάδελφος Κατερίνα Χαλκιαδάκη. Δεν διακρίθηκε ούτε σε
επάγγελμα, ούτε σε σπουδές, ούτε κάπου αλλού. Ήταν μια απλή κοπέλα, που
γεννήθηκε τυφλή στο χωριό της, το Βουλγάρω της επαρχίας Κισσάμου.
Το Βουλγάρω είναι χωριό και έδρα ομώνυμης κοινότητας του
δήμου Κισσάμου στην περιφερειακή ενότητα Χανίων της Κρήτης. Απέχει 42,5
χιλιόμετρα από τα Χανιά και 7,5 από το Καστέλι Κισσάμου και είναι κτισμένο σε
υψόμετρο 100 μ.
Ο Στέργιος Σπανάκης αναφέρει ότι το όνομα προέρχεται από το
εθνογραφικό Βούλγαροι και αναφέρει στο χωριό εγκαταστάθηκαν Βούλγαροι
στρατιώτες μετά την ανάκτηση της Κρήτης από τον Νικηφόρο Φωκά το 961.
Από τα μέρη της ήταν η τοτε διευθύντρια της σχολής τυφλών
Θεσσαλονίκης και σπουδαία παιδαγωγός Μερόπη Πετσαγκουράκη, που την πήρε μαζί
της στη σχολή τυφλών Θεσσαλονίκης, όπου τέλειωσε το δημοτικό σχολείο.
Όπως είπαμε δε σπούδασε, ούτε εργάστηκε, όπως συνέβαινε με
πολλούς τυφλούς εκείνη την εποχή.
Αρχικά έμεινε στη
Λασκαρίδειο στέγη τυφλών γυναικών στο Μαρούση και κατόπιν στο ίδρυμα της
Τρίπολης, που λειτουργούσε υπό την αιγίδα του αείμνηστου Μητροπολίτη Μαντινείας
και Κυνουρίας Αλέξανδρου.
Τα τελευταία χρόνια ζούσε στο χωριό της, υπό την προστασία
της αδελφής της και της οικογένειάς της, που τη φρόντιζαν, λαμβάνοντας τις
όποιες κρατικές παροχές της.
Τελειώνω το αφιέρωμά μου αυτό στην αείμνηστη Κατερίνα με το
ερώτημα: Αυτοί οι άνθρωποι, που δε μπορούν να αποκατασταθούν, που παλαιότερα
περιθάλπηκαν, τί θα γίνουν τώρα που τα ιδρύματα κλείνουν; Γιατί έκλεισε η
Λασκαρίδειος στέγη Αμαρουσίου, έκλεισε το ίδρυμα της Τρίπολης και με το νόμο 4387
περιορίστηκαν σημαντικά οι κρατικές παροχές των αναπήρων του Ογα.
Εύχομαι τα μεγάλα προβλήματα αυτά να αντιμετωπισθούν, ώστε οι άνθρωποι αυτοί να μη μείνουν ακάλυπτοι και απροστάτευτοι, αλλά να συεχίσουν να έχουν τη φροντίδα και προστασία που τους αξίζει.
