ΕΚΔΗΜΙΑ ΔΑΦΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ, ΣΥΖΥΓΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΥ
Αγαπητή συνάδελφοι και φίλοι,
Με πόνο ψυχής σας πληροφορώ, ότι προχθές 15.4.2024 έφυγε από κοντά μας σε ηλικία 94 ετών η καλή συνάδελφος, η πάντα χαμογελαστή και καλοσυνάτη, Δάφνη Πανταζοπούλου.
Χθες την αποχαιρετήσαμε στο κοιμητήριο της Καλλιθέας.
Ήταν η σύζυγος του συναδέλφου Γιώργου Πανταζόπουλου, που έφυγε από κοντά μας στις 6.5.2022.
Ο Γιώργος Γεννήθηκε στις Μηλιές της Μαγνησίας το 1936. Την περίοδο του εμφύλιου από πολεμικό γεγονός έχασε την όρασή του. Μάλιστα, όπως έλεγε, ήταν από τους ελάχιστους ανάπηρους, που δεν είχε λάβει αναπηρική σύνταξη.
Από το 1955 έμεινε στο οικοτροφείο του Φάρου Τυφλών και εργάστηκε στα εργαστήρια βουρτσών-σκουπών. Τον βοήθησε πολύ η πρώην διευθύντρια του Φάρου Φανή Μαυρουδή - Θεοδωροπούρου, που τον απέτρεψε να καταφύγει στη λύση του πεζοδρομίου, όπως δυστυχώς γινόταν τότε από πολλούς.
Αργότερα Παρακολούθησε την τηλεφωνική σχολή του Φάρου και κατόπιν διορίστηκε στην ΕΤΒΑ ως τηλεφωνητής.
Στο Φάρο και στα Σεπόλια βρισκόμενος νώρισε την Δάφνη, το επίθετό της ήταν Ρουμελιώτη και ήταν από τη Μυτιλήνη, που την παντρεύτηκε αργότερα. .
Την άλλη αδελφή της την Ευανθία παντρεύτηκε ο συνάδελφος Ιάκωβος Δαμίγος.
Η Δάφνη βρισκόταν Κάθε Τετάρτη στο Φάρο, που γίνονταν τα μαθήματα της χειροτεχνίας. Ήταν απ' αυτούς, που με τα χέρια της έκανε το άχυρο χρυσάφι.
Στις δυσκολίες, που αντιμετώπιζε, τη βοηθούσαν πολύ οι κοινωνικές υπηρεσίες του φάρου, όπως βοηθούν άλλωστε όλους τους συναδέλφους, προσφέροντας σ' αυτούς ανεκτίμητες υπηρεσίες.
Όταν η Δάφνη ήταν στο μάθημα χειροτεχνίας, ο Γιώργος τη μιά ήταν στο μάθημα και την άλλη ήταν στο διάδρομο και χαιρετούσε και συζητούσε με όλο τον κόσμο.
Ήταν γνώστης της βυζαντινής μουσικής και κάθε Κυριακή έψελνε μαζί με το δάσκαλο Σταύρο Πέτσαλη στην Εκκλησία του ΚΕΑΤ. Όπως μου έλεγε ο συνάδελφος Φώτης Ζάκκας, είχε μια από τις καλύτερες φωνές, που έχει ακούσει, καθαρή και δυνατή, κρυστάλλινη.
Και οι δύο, και ο Γιώργος και η Δάφνη αγαπούσαν το Φάρο, ήταν μέλη του και, όπως έλεγαν, τον θεωρούσαν το δεύτερο σπίτι τους.
Γι' αυτό επιβάλλεται όλοι μαζί να στηρίξουμε το Φάρο, γιατί επιτελεί έργο μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Τα τελευταία δύο χρόνια της χηρείας της, έμεινε μόνη και ανύμπορη. Πού ήταν η Λασκαρίδειος Στέγη Τυφλών γυναικών, που ιδρύθηκε για το σκοπό αυτό. έκλεισε, λόγω ανικανότητας της διοίκησής της, και αντί να επαναλειτουργήσει, κινδυνεύει να χαθεί για τους τυφλούς και να καταπατηθεί, αντίθετα με τη βούληση της διαθέτιδας Ειρήνης Λασκαρίου, από το Δήμου Αμαρουσίου. Δύο και περισσότερα χρόνια οι εκπρόσωποι μας της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών, του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών και του Φάρου Τυφλών περιμένουν τη συνάντηση με το Δήμαρχο Αμαρουσίου, που δε γίνεται ποτέ.
Είναι προφανής η βούληση του δήμου να καταπατήσει παρανόμως την περιουσία των τυφλών. Ορθώς οι εκπρόσωποί μας επίμένουν με συνεχή έγγραφα προς τα αρμόδια υπουργεία την απόδοση του ιδρύματος στους τυφλούς, στους οποίους ανήκει και που την έχουν τόσο πολύ ανάγκη.
Και των δύο, του Γιώργου και της Δάφνης, αιώνια να είναι η μνήμη τους.
Θα τους θυμόμαστε πάντοτε με ευγνωμοσύνη
