Χανιά | «Η ζωή του τυφλού είναι πάρα πολύ δύσκολη – Ενώ είναι υγιής αισθάνεται ανίκανος» – Μία τυφλή περιγράφει τις δυσκολίες της καθημερινότητας

Χανιά | «Η ζωή του τυφλού είναι πάρα πολύ δύσκολη – Ενώ είναι υγιής αισθάνεται ανίκανος» – Μία τυφλή περιγράφει τις δυσκολίες της καθημερινότητας

Στον Zarpa Radio και στην Ανδρονίκη Κοκοτσάκη μίλησε η κ. Καλλιόπη Κατσιπουλάκη- Γιαννιδάκη, γραμματέας της περιφερειακής Ένωσης Τυφλών Κρήτης, γραμματέας του νομαρχιακού σωματείου ατόμων με αναπηρία νομού Ρεθύμνου και μέλος της διοίκησης του αθλητικού σωματείου ΑμεΑ ΙΚΑΡΟΣ, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα ΑμεΑ που γιορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου κάθε χρόνο από το 1992. Αρχικά, η κ. Κατσιπουλάκη αναφέρθηκε στην καθημερινότητα ενός τυφλού ανθρώπου, καθότι και η ίδια είναι τυφλή με ποσοστό αναπηρίας 100%.

Ανέφερε χαρακτηριστικά: Η ζωή ενός τυφλού είναι πάρα πολύ δύσκολη στην καθημερινότητα της, καθώς ενώ ο ίδιος είναι υγιής, αισθάνεται ανίκανος να κάνει μόνος του το ο,τιδήποτε, ακόμα και να βγει έξω από το σπίτι του σε περίπτωση ανάγκης.

Πάνω σε αυτό το θέμα, που είναι πολύ σοβαρό θα πρέπει να μεριμνήσει η πολιτική προστασία του εκαστοτε Δήμου, εφόσον γνωρίζουν ότι υπάρχουν τυφλοί άνθρωποι, να στέλνουν άτομα της πολιτικής προστασίας ώστε να βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους σε περίπτωση π.χ σεισμού, πυρκαγιάς, πλημμύρας κ.α. Στον Δήμο Ρεθύμνου λειτουργεί επιτροπή πολιτικής προστασίας, ολιγομελής, με την συμμετοχή ανθρώπων με αναπηρία.

Τα εμπόδια έξω από το σπίτι που πρέπει να αντιμετωπίσει ένας τυφλός είναι πάμπολλα. Το βασικότερο όλων, που είναι ο διάδρομος όδευσης τυφλών, εκτός από την πόλη του Ρεθύμνου, που έχει αναπλαστεί πρόσφατα και έχει δημιουργηθεί πλήρες δίκτυο διαδρόμου σε όλη την πόλη, σε καμμία άλλη πόλη της Κρήτης, δυστυχώς δεν υπάρχει.

Οι ηχητικοί σηματοδότες υπάρχουν μόνο στην πόλη του Ρεθύμνου, ενώ δύο μόνο σε ολόκληρη την πόλη των Χανίων και μάλιστα παλαιού τύπου. Το ίδιο ισχύει και για το Ηράκλειο.

Η νοοτροπία των οδηγών σε όλη την Κρήτη να παρκάρουν όπου βρουν, πολύ δε περισσότερο σε διαδρόμους όδευσης τυφλών, είναι απαράδεκτη.

Πρέπει να σεβόμαστε τους άλλους γιατί δεν γνωρίζουμε κανείς και ποτέ τί θα μας συμβεί μελλοντικά καθώς όλοι μας είμαστε εν δυνάμει ανάπηροι ακόμα και για λίγο, πχ όταν σπάσει κάποιος το πόδι του θεωρείται ουσιαστικά ανάπηρος, έστω και για περιορισμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημά του.

Μέχρι τα 38 μου χρόνια δεν είχα κανένα πρόβλημα, ήμουν υγιής, εκπαιδευτικός 20 χρόνια. Τυφλώθηκα από ένα σύνδρομο, το οποίο δεν μου είχε δώσει σημάδια και εκδηλώθηκε όταν γέννησα φυσιολογικά τα παιδιά μου, με αποτέλεσμα την γρήγορη εξέλιξη του συνδρόμου και την τύφλωση μου και στα δύο μάτια. Από τότε και μετά, ανακάλυψα κι εγώ η ίδια, ότι πολλοί άνθρωποι στην Κρήτη, πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο, το οποίο έχει πολλαπλές επιπλοκές στον οργανισμό του ανθρώπου.

Εμένα έτυχε να με «χτυπήσει » στο οπτικό νεύρο. Κι εκεί που η ζωή μου κυλούσε ωραία με την οικογένειά μου, άλλαξαν όλα! Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα «τάφο » και αισθανόμουν την πλάκα στο στήθος μου. Νόμιζα ότι τα βλέφαρα μου δεν άνοιγαν και προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια μου και όσο έβλεπα το μαύρο η ένταση της πίεσης της πλάκας γινόταν όλο και πιο έντονη. Είχα φτάσει στο σημείο να αισθάνομαι ασφυξία και δυσκαταποσία.

Είχα πέσει σε βαθιά κατάθλιψη, δεν έκανα τίποτα, φοβόμουν να σταθώ όρθια για να μην πέσω. Αισθανόμουν ότι ενώ μπορούσα να κάνω τα πάντα, ένα αόρατο τοίχος με φρέναρε. Πέρασαν έτσι δύο χρόνια δύσκολα με κλάματα, θεωρούσα ότι εγώ θα γίνω καλά και θα γυρίσω πίσω στο σχολείο μου. Πίστευα ότι η Παναγία θα με βοηθήσει, θα έρθει και η δική μου «ανάσταση»

Γιατί μέσα από το πρόβλημά μου, ξαναγεννήθηκε ένας καινούργιος άνθρωπος, ικανότατος και με μεγάλη προσφορά στην οικογένεια και στους συνανθρώπους μου. Όταν ο γιος μου, μου λέει ότι είναι υπερήφανος που έχει μια τέτοια μάνα, εγώ αισθάνομαι απόλυτα πετυχημένη στην ζωή μου, αυτό που πίστευα ότι θα γυρίσω στο σχολείο το έκανα!

Γιατί εδώ και 17 χρόνια πηγαίνω στα σχολεία και προσπαθώ να ευαισθητοποιήσω τα παιδιά, τους μαθητές σε θέματα τυφλότητας και αναπηρίας. Γιατί πρέπει να γνωρίζουν ότι η αναπηρία δεν είναι πρόβλημα στον ανάπηρο, αλλά η ανάπηρη κοινωνία προκαλεί το πρόβλημα είτε λόγω έλλειψης υποδομών ,είτε λόγω κοινωνικών αντιλήψεων όπως για παράδειγμα » τί δουλειά έχει ένας τυφλός να βγαίνει έξω από το σπίτι του;»

Στις μέρες μας και συγκεκριμένα στην Κρήτη υπάρχουν περίπου 650 τυφλοί, εκ των οποίων οι 17 είναι ηλικίας από μηνών έως 23 χρονών. Το δυστύχημα είναι ότι η εκπαιδεύτρια για την εκμάθηση του λευκού μπαστουνιού , ένα βασικό όργανο για την ζωή ενός τυφλού, απουσιάζει από την Κρήτη . Εδώ και 6 χρόνια έχει φύγει η εκπαιδεύτρια και δεν αντικαταστάθηκε, με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην εκπαιδεύονται στην κινητικότητα, τον προσανατολισμό και στην αυτόνομη διαβίωση.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να πω ότι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να δώσει κάποιος προκειμένου να λέγεται Άνθρωπος με Α κεφαλαίο.

Πηγή: www.zarpanews.gr