Εκπαιδευτικός με αναπηρία: Επιτέλους γιατί με αντιμετωπίζουν έτσι;

Εκπαιδευτικός με αναπηρία: Επιτέλους γιατί με αντιμετωπίζουν έτσι;

Παραμένω σε ένα επικίνδυνο για τη σωματική μου υγεία σχολικό κτήριο και εξαιτίας αυτής της κατάστασης προ ημερών πραγματοποιήθηκε εκ νέου επέμβαση στο κάτω άκρο.

Συνεχίζονται και αυτή τη σχολική χρονιά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νεοδιοριζόμενοι (αναπληρωτές και μόνιμοι) εκπαιδευτικοί με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις, αλλά και εκπαιδευτικοί γονείς ή νόμιμοι κηδεμόνες ατόμων με βαριές αναπηρίες, αναφορικά με τις τοποθετήσεις τους σε σχολικές δομές.

Η σταδιακή κατάργηση όλων των ευεργετικών διατάξεων που είχαν προβλεφθεί, στο πλαίσιο των εύλογων προσαρμογών στην εργασία- για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εν λόγω κατηγορίες εκπαιδευτικών στις τοποθετήσεις τους σε σχολικές δομές, οι οποίες τους προστάτευαν ώστε να μην τοποθετούνται σε απομακρυσμένα και δυσπρόσιτα μέρη, διευκολύνοντάς τους στην άσκηση των καθηκόντων τους στην εκπαίδευση, έχει επιφέρει τεράστια προβλήματα και δυσκολίες στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία, αλλά και στην οικογενειακή τους ζωή και καθημερινότητα και έχει τους έχει οδηγήσει σε απόγνωση.

Δημοσιεύουμε επιστολή που έστειλε στο alfavita.gr εκπαιδευτικός με αναπηρία  για τον τρόπο που τον μεταχειρίζεται η Διεύθυνση Εκπαίδευσης στην οποία υπηρετεί.

Η επιστολή

Υπηρετώ ως μόνιμος εκπαιδευτικός στην Ειδική Αγωγή στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ανατολικής Θεσσαλονίκης.

Ανήκω στην κατηγορία των ΑμεΑ, καθώς έχω πιστοποιημένη αναπηρία 90% από τα ΚΕΠΑ. Η βασική μου πάθηση είναι ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου Ι όμως με την πάροδο των χρόνων  παρουσιάστηκαν σοβαρές επιπλοκές σε μάτια, νεφρά και κάτω άκρα. Αναφορικά με τα κάτω άκρα λόγω της εκφυλιστικής φύσης της πάθησής τους (Charcot), έχουν πραγματοποιηθεί από το 2019 μια σειρά από χειρουργικές επεμβάσεις διορθωτικής και υποστηρικτικής φύσης.

Κατά τη διαδικασία οριστικής τοποθέτησης τον Ιούνιο του 2021, τοποθετήθηκα στο 1ο ΕΕΕΕΚ Πυλαίας -Χορτιάτη, σχολείο το οποίο δε διαθέτει προσβασιμότητα σε άτομα που έχουν κινητικά προβλήματα, καθώς πρόκειται για τριώροφο κτήριο χωρίς ασανσέρ και είσοδο με πολλά σκαλοπάτια. Η ταλαιπωρία που υφίσταται η υγεία μου είναι  μεγάλη και οδήγησε σε ακόμη δύο επεμβάσεις του κάτω άκρου.

Συγκεκριμένα, το δικό μου πρόβλημα ξεκίνησε, όταν στην περίπτωσή της οριστικής μου τοποθέτησης δεν εφαρμόστηκε από το οικείο ΠΥΣΔΕ η παράγραφος 3 του άρθρου 48 του ν. 4415/2016 που αναφέρει ρητά ότι κατά τη διαδικασία τοποθέτησης εκπαιδευτικών σε οργανικά ή λειτουργικά κενά σε ΣΜΕΑΕ προηγούνται άτομα με 67% και άνω αναπηρία.

Εκτός αυτού υπάρχει έγγραφο από το ΣΥΝΗΓΟΡΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ με αρ.πρωτ. 239916/14937/2018 που αναφέρεται στην τοποθέτηση εκπαιδευτικών με κινητική αναπηρία σε σχολικές μονάδες που πληρούν την προσβασιμότητα. Παρόλα αυτά και παρά τις ενστάσεις μου προς το ΠΥΣΔΕ, οι οποίες δεν απαντήθηκαν ούτε και ικανοποιήθηκαν, παραμένω σε ένα επικίνδυνο για τη σωματική μου υγεία σχολικό κτήριο και εξαιτίας αυτής της κατάστασης προ ημερών πραγματοποιήθηκε εκ νέου επέμβαση στο κάτω άκρο.

Το πρόβλημα όμως δε σταματάει εδώ, καθώς το σχολείο αυτό βρίσκεται γύρω στα 35 χλμ από τον τόπο κατοικίας μου, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει καθημερινά να οδηγώ περίπου 80 λεπτά πάνε-έλα και αφενός να ταλαιπωρώ τα ήδη επιβαρυμένα κάτω άκρα μου, αφετέρου να κινδυνεύω λόγω αυτής της πίεσης, στην οποία υποβάλλομαι, να παθαίνω υπογλυκαιμίες σοβαρές και, ο μη γένοιτο, να τρακάρω. Άλλωστε έχει σημειωθεί θάνατος διαβητικού συναδέλφου σε κατάσταση υπογλυκαιμίας κατά την οδήγηση.

Παρά τις συνεχείς οχλήσεις μου προς τη ΔΔΕ ΑΝΑΤΟΛΙΚΉΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗΣ είτε μέσω ενστάσεων, είτε αυτοπρόσωπες, η υπηρεσία μένει στον τύπο και όχι στην ουσία, δηλαδή εφαρμόζει αποκλειστικά και μόνο το ισχύον Προεδρικό διάταγμα 50/1996, αδιαφορώντας για την υπόλοιπη κείμενη νομοθεσία που προστατεύει τα ανάπηρα άτομα,  και μου απαντά (προφορικά πάντα) ότι η αναπηρία μου δε συμπεριλαμβάνεται στο εν λόγω διάταγμα και ως εκ τούτου το αγνοούν. Και μιλάμε τώρα για αναπηρία 90% από κρατική υπηρεσία (ΚΕΠΑ). Παράδοξο!!!

Τα αναφέρω όλα αυτά πλέον δημόσια διότι η οποιαδήποτε νόμιμη και διακριτική μου κίνηση δεν απέφερε καρπούς. Ως πότε η αναπηρία θα περιφρονείται από το δημόσιο; Θα πρέπει να επιτέλους να υπάρξει κάποιος ελεγκτικός μηχανισμός για το πόσο σύννομες είναι οι αποφάσεις των Διευθύνσεων Εκπαίδευσης.

Γιώργος Κ.

Πηγή: www.alfavita.gr