Εκδημία Σωτηρούλας Μακρυγιάννη
Του Μανώλη Μπασιά,
Αγαπητοί φίλοι,
Με πόνο ψυχής σας κάνουμε γνωστό ότι τη νύχτα της 9 προς 10 του Παρόντος Οκτωβρίου έφυγε από κοντά μας η καλή φίλη του Φάρου και των τυφλών Σωτηρούλα Μακρυγιάννη.
Η κηδεία της έγινε την Τρίτη 10 του μηνός το απόγευμα.
Είχε γεννηθεί στη Θάσο το 1949.
Από μικρή παρουσίασε πρόβλημα όρασης.
Εισήχθη στη σχολή τυφλών Θεσσαλονίκης, όπου τελείωσε το δημοτικό και το γυμνάσιο.
Ήταν πολύ καλή μουσικός και έπαιζε πολύ καλό πιάνο, που δίδασκε στα μικρά παιδάκια της σχολής.
Είχε μάθει βυζαντινή μουσική και είχε θέσει σκοπό της ζωής της της δοξολογία του Θεού. Διαρκώς ζητούσε από το Φάρο ψαλτικά βιβλία, που τα χρησιμοποιούσε σε όλη της τη ζωή, είτε ψέλνοντας μόνη της, είτε πηγαίνοντας στη Μονή του Αρχαγγέλου Μιχαήλ του νησιού της, Μονή, που είχε σχέση με το άγιο Όρος.
Εισήχθη στη Θεολογική Σχολή, την οποία τελείωσε με άριστα, καταπλήττοντας τους καθηγητές για τη γνώση της στους Πατέρες της Εκκλησίας.
Από τις πολλές εγχειρίσεις του οπτικού της νεύρου, πειράχτηκε και η ακοή της και τα τελευταία 40 χρόνια, από ηλικία δηλαδή 35 χρόνων ήταν και κωφή. Με τις δύο αυτές βαριές αναπηρίες μελετούσε τα βιβλία και τα περιοδικά, που της στέλναμε από το Φάρο Τυφλών της Ελλάδος και ήταν πολύ χαρούμενη. Τα βιβλία αυτά ήταν η μοναδική δυνατότητα μελέτης στην κατάστασή της.
Τα τελευταία 7 χρόνια της ζωής της έμεινε και κατάκοιτη, τρίτη βαρύτατη αναπηρία..
Και τις τρείς αυτές αναπηρίες της αντιμετώπιζε με θαυμαστή υπομονή και με πολλή προσευχή.
Μια ηρωική γυναίκα η Γεωργία, η γυναίκα του αδελφού της, την εξυπηρετούσε και τη βοηθούσε. Είχαν η δυο τους μια μεγάλη σχέση αγάπης.
Η Γεωργία την εξυπηρετούσε στα πολλά προβλήματα της και η Σωτηρούλα ευχόταν για τη Γεωργία, για τα παιδιά της, για το Φάρο, για όλους τους συναδέλφους της.
Οι Μοναχές της Μονής του Αρχαγγέλου, που την έζησαν πολύ, λένε ότι ήταν μια αγία γυναίκα.
Τώρα αποχαιρετώντας την, επικαλούμαι τις ευχές της Για όλους εμάς, για την πατρίδα μας και για όλο τον κόσμο.