Άρειος Πάγος: Μόνο με γνωμάτευση γιατρών δημοσίου νοσοκομείου ισχύουν οι ευεργετικές διατάξεις για απόλυση κρατουμένων με αναπηρία

Άρειος Πάγος: Μόνο με γνωμάτευση γιατρών δημοσίου νοσοκομείου ισχύουν οι ευεργετικές διατάξεις για απόλυση κρατουμένων με αναπηρία Φρένο στην απόλυση υπό όρο κρατουμένων με αναπηρία βάζει ο Άρειος Πάγος, υιοθετώντας τις διατάξεις του νέου Ποινικού Κώδικα όπου για να γίνει δεκτός ο ευεργετικός υπολογισμός κράτησής τους, ορίζει πως πλέον απαιτείται γνωμάτευση γιατρών δημοσίου νοσοκομείου και όχι άλλων επιτροπών, όπως προβλεπόταν μέχρι πρότινος. Κατόπιν ερωτήματος του διευθυντή των φυλακών Κορυδαλλού, που διαβιβάστηκε από την Γενική Γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής, ο Αντιεισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου, Δημήτριος Παπαγεωργίου, έκρινε πως ο προηγούμενος και ο νέος Ποινικός Κώδικας δεν διαφοροποιούνται ως προς τον καθορισμό των ευεργετικών διατάξεων. Όπως αναφέρεται στην απάντηση του Αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, οι διατάξεις του παλαιού και νέου Κώδικα ταυτίζονται στο σημείο αυτό και προβλέπουν ότι κάθε ημέρα κράτησης υπολογίζεται ευεργετικά ως δύο ημέρες εκτιόμενης ποινής για α) κρατούμενους με ποσοστό αναπηρίας 50% και άνω, που δεν μπορούν να εργαστούν, εφόσον κρίνεται ότι η παραμονή τους στο κατάστημα κράτησης καθίσταται ιδιαίτερα επαχθής λόγω αδυναμίας αυτοεξυπηρέτησης και β) κρατουμένους με ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω. Ωστόσο, στη συνέχεια βάζει μία άλλη διαχωριστική γραμμή. «Η προϊσχύσασα διάταξη όριζε ότι η διακρίβωση της αναπηρίας γίνεται με ειδική πραγματογνωμοσύνη ή βεβαίωση από το Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας…, η δε νυν ισχύουσα διάταξη ορίζει ότι η διακρίβωση της αναπηρίας γίνεται με γνωμάτευση δύο ιατρών δημοσίου νοσοκομείου» σημειώνει. Επισημαίνοντας πως το αποτέλεσμα καθεμίας από τις διατάξεις δεν επιδέχεται αξιολόγησης ως ευμενέστερο ή δυσμενέστερο για τον καταδικασθέντα κρατούμενο, ο Αντιεισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι σαφής: «Τελικά συναρτάται με την ύπαρξη αξιόπιστων μέσων- φορέων- προσώπων, που η Πολιτεία (ο κρατικός μηχανισμός) κάθε εποχή διαθέτει (και θεωρεί έγκυρα) για να πιστοποιούνται οι αναπηρίες κρατουμένων πολιτών (Υγειονομικές Επιτροπές, ΚΕΠΑ, ιατροί Δημόσιων Νοσοκομείων κ.λπ.)». Για το λόγο αυτό στο σκεπτικό της απάντησής του, υποστηρίζει πως «από αυτήν τη σκοπιά, θα μπορούσε να σημειωθεί ότι η πλέον σύγχρονη, δηλαδή η τώρα ισχύουσα ρύθμιση (επιλογή του νομοθέτη του νέου ΠΚ) ανταποκρίνεται ίσως καλύτερα στις υπάρχουσες δυνατότητες του Συστήματος Υγείας της Χώρας, Είναι προφανές ότι οι γνωματεύοντες δύο ιατροί Δημόσιου Νοσοκομείου, όντας υποχρεωμένοι να κινηθούν στο πλαίσιο της ισχύουσας νομοθεσίας, δεν θα περιορίζονται στο να αποφαίνονται μόνο για την υπάρχουσα πάθηση του κρατουμένου, αλλά συνάμα θα εφαρμόζουν την ΚΥΑ Φ.80100/50885/3033/2018, δηλαδή τον Ενιαίο Πίνακα Προσδιορισμού Ποσοστού Αναπηρίας στον οποίο «καθορίζονται τα ποσοστά αναπηρίας που συνεπάγεται κάθε πάθηση ή βλάβη ή σωματική ή ψυχική ή πνευματική εξασθένηση ή η συνδυασμένη εμφάνιση τέτοιων παθήσεων ή βλαβών ή εξασθενήσεων, καθώς και οι υποτροπές αυτών». Και καταλήγει: «Αδιαφόρως του χρόνου τελέσεως των αξιόποινων πράξεων για τις οποίες έχει καταδικασθεί ο ανάπηρος κρατούμενος, προκειμένου να χορηγηθεί σ’ αυτόν απόλυση υπό όρο, η διακρίβωση της αναπηρίας του (ως προϋπόθεση του ευεργετικού υπολογισμού των ημερών κράτησης) πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τα προβλεπόμενα στον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα (άρθρα 105Β παρ. 4 και 105 παρ. 2) δηλαδή με γνωμάτευση δύο ιατρών Δημόσιου Νοσοκομείου, είναι δε αυτονόητο ότι το αρμόδιο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών, που αποφασίζει τη χορήγηση της απόλυσης υπό όρο, δύναται να ζητήσει τυχόν αναγκαία κατά την κρίση του συμπληρωματικά στοιχεία». Πηγή: dikastiko.gr